Autori straini

Barbaricini

Dalla nostra parte possiamo vedere l'alba sorgere dal mare,

 con le sue notizie di cose nuove, abiti nuovi

 nuove tenerezze

Dalla parte della nostra isola si può' vedere sorgere il sole

 sui visi aspri degli uomini e quelli misteriosi delle donne

 sulle ombre superbe

ecco un ricordo

 una parola antica

 ecco quello che eravamo

Noi sardi

 fiori campestri di Barbagia

 gli unici di tutta questa parte della terra

 chiusi dalla terra

 chiusi dal mare

piccoli e forti veniamo dalle montagne ingrate

 bagnate dall'acqua

 bagnate dal sangue

siamo quelli veri della parte dove sorge il sole

 e qui il sole non perdona,

 non mente

 non dimentica nessun essere, nessun fiore

Noi Sardi, di questa parte della terra

 amiamo dalla testa ai piedi

 dal cielo all'inizio dei monti

 dalle rocce lungo tutto il corso dei fiumi

 sopra il mare

Amiamo immensamente chi merita I primi raggi

 che partono dai nostri occhi color miele

 dolci fino all'infinito

 dalle nostre mani ruvide, cuori ruvidi

 spalle toste

Amiamo il tramonto che ci placa un poco,

 quando lieto si allontana dolcemente,

 senza tragedie

Noi da questa parte

 dove tutto è' colore e forza

I sardi che non conoscono amori sfumati

 risate flebili

 deboli risvegli

 Barbaricini del verde cinabro

 del rosso vermiglio

forti nel ricominciare

 riiniziare da li,

 dalle valli ondulate che attendono I raggi

 dall'acqua salata che brama la luce

 dalle punte del monte che aspettano il sole

I sardi che non cadono

 e ricominciano dalla terra smossa

 che amano il tramonto dalla testa ai piedi

 ma preferiscono l'alba che è' sempre promessa di un migliore avvenire.

L'ultima stella del poeta

Noi poeti ce ne stiamo da soli

 il giorno e la notte

 seduti sulle stelle

 seduti sulle onde

 sopra ogni tetto delle città' deserte

 sui giardini d'estate,

Non chiediamo niente

 non rivendichiamo amore

 non contiamo quanto manca al dissolversi delle nostre mani

 e degli occhi stanchi

 non contiamo quanto soli siamo sulle tempie dell' oceano

 in ogni angolo di strada

noi stiamo,

seduti sugli alberi

 sui pensieri di ciascuno

 sulla fame del mare

 sulla malinconia delle staccionate invecchiate

 noi ci sediamo

e vi guardiamo

 e ci chiediamo chi si siederà' su di noi

 sopra le nostre teste

 sulle vite malandate

Chi lasciando la notte finire lieve parlerà' delle nostre prigioni

 e dei nostri sorrisi raccolti

Noi poeti, se lo siamo mai stati

 ce ne stiamo da soli

 il giorno e la notte

 seduti su ciò' che rimane di una cerimonia

 tra i piatti rotti e I bicchieri rotti

 sediamo da soli sopra i giuramenti veri

 e sui commedianti

 sui tentativi maldestri del parlare d' amore,

Ci sediamo da soli su tutto ciò' che non è amore

 e lo scagliamo a distanza e lo strappiamo

 lo lanciamo urlando agli incapaci

noi incapaci di viverlo

 noi esperti nel cantarlo

Noi poeti soli e malconci a volte

 soli e perfetti a volte

 noi seduti sull'ultima stella

 stiamo,

 sull'inizio del cammino

 l'inizio dell'immensità'

Noi la notte e il giorno

 siamo gli occhi di tutti gli esseri divini

 gli occhi del mondo

 gli araldi dell' infinita bellezza che riposa ovunque

 dall'alto agli abissi

Noi di giorno e di notte

 stiamo da soli

 nel centro di ogni cosa e nel suo contorno

 a sfiorarla e nutrirla per mostrarla agli uomini

 saranno essi poeti di noi poeti

 quando siederemo sull' ultima stella?

Il sole

Io

 non rimane niente di me se tu

 sparisci all'imbrunire

 dietro il Cusidore

 se le braccia tese si allontanano

 e tu svanisci alla fine di ogni cosa

 alla fine del mare

 e la quiete si spiega sulle onde ormai stanche

“ ci volevano insegnare l'amore”

a me e te che sconosciuti siamo stati

 per un giorno soltanto

 prima del nostro primo alito

 eterni siamo

 quando tutto è silenzio.

Cusidore è la montagna  Gennargentu

Quello che farei

La mattina ti porterei il sole in una tazza

 e fiori e miele d’api

I giorni sempre stretti

Ti porterei il mare dentro la mia bocca

 chiuderei le sue onde tra le labbra

 cosiche baciandomi sentiresti il fresco e il sale

e poi corbezzoli

 mirto

 così tanti da pregarmi di smettere

Ti porterei la notte legata

 schiava di te

 come una bestia ammaestrata

e musica

 gigli candidi

 profumi di spezie

 e i visi dei tuoi cari sempre gai

 come non lo sono mai stati

Ti porterei giorni nuovi

 le mie attese

 i miei spasmi

Nei tuoi sogni innocenti

 nuotando tra colori perduti

 a discapito dei disillusi

 ti porterei uno spicchio di luna

 vivida e pulsante

Tra canti dionisiaci e maschere in festa

 ti porterei alla fine del mondo

Nella tua meraviglia

 attenderei così il nostro inizio

 il bagliore che scoppia negli occhi

 quando il cuore si sorprende.

Chim'era?

Dopo I baci ci sono solo altri baci

 e dopo le rose ci sono solo altre rose

 le nostre hanno vissuto

 il tempo di un riposo

 riposa la tua bocca sulla bocca di un altro?

Dopo il sogno c'è' solo il risveglio

 e dopo le prime ore di maggio

 le mie mani e le tue imitano la danza del polline

 di fiore in fiore

 di gambo in gambo

 d'oro è il tuo ventre

E ti ho lasciato nell'acqua

 che era tua madre

 era la mia

 e il risveglio che non ci appartiene

 che dopo la notte c’è solo la notte

 e dopo I miei occhi a seguire I tuoi sommersi

E la mia carne

 dopo la tua anima

 e dopo la mia

 il miraggio di te sazio

Amore siamo esseri soli

 e abbiamo freddo da molto tempo

 che dopo la morte

 c'è solo la morte

 e I tuoi baci e I miei

 come impronte sulla strada

 restano al di là' del domani.

سيرة ذاتية مختصر

فضيلة مسعي أديبة وإعلامية تونسية أصيلة مدينة قفصة

متحصلة على ماجستير البحث في علم اجتماع الأدب. .

متحصلة على الدكتوراه الفخرية من المجلس الأعلى للإعلام الفلسطيني.

على الدكتوراه الفخرية من معهد الدراسات الإسلامية بأوزباكستان

على الدكتوراه الفخرية من ناقبة نقباء السّادة الأشراف في العالم الإسلامي

متحصلة على الدكتوراه الفخرية من ّإتحاد منظمات الشرق الأوسط للحقوق والحريات.

سفيرة النوايا الحسنة و السلام بين الشعوب

حاصلة على جائزة أفضل شعراء و كتاب العالم في بنما سنة 2017

رئيس فرع رابطة الأدباء العرب بتونس سابقا

رئيس فرع الرابطة العربية للفنون والآداب بتونس سابقا

مدير البيت الثقافي العربي الهندي بتونس

ترأست فرع عرار بتونس.

من الأسرة المؤسسة لإذاعة قفصة .

1991 معدة و مقدمة برامج

كان لها شرف محاورة كبار الأدباء العرب

تكتب الشعر والقصة والرواية والنقد والنقد السوسيولوجي الأدبي وفي مجال علم الاجتماع عامة.

لها عدّة حوارات صحفية مكتوبة مع عّدة شخصيات أدبية عربية.

عضو إتحاد الكتاب التونسيين منذ سنة 2003

عضو إتحاد الكتاب العرب

عضو حركة شعراء العالم بالشيلي 2007

عضو مستشار لشبكة صدانا.

عضو بيت الشعر العالمي

عضو منظمة شعراء بلا حدود

عضو محكم بصحيفة الحرف بالهند التي يصدرها البيت الثقافي العربي الهندي.

ورد اسمها بموسوعة الشعراء العرب الجزء الثاني

ورد اسمها بالمصافحة الشعرية الشمال إفريقية 2018.

ورد اسمها بكتاب المرأة الإلهية للأديب صباح الزبيدي..بلغراد2018.

ورد اسمها في :عشرون رواية عربية ترفض الإرهاب وتلوذ بالحب لأحمد فضل شبلول

ورد اسمها في الرواية النسائية المغاربية:مؤسسة عبد العزيز آل سعود-الدار البيضاء

ورد اسمها في الفهرس البيبليوغرافي للرواية النسائية المغاربية 1954 - 2015 للدكتور شريف بموسى عبد القادر.

ورد اسمها في الرؤى المكبلة: دراسات نقدية في الشعر لناصر شبانة

ورد اسمها في إطلالات على المشهد الحكائي في تونس للدكتور محمد الصالح بن عمر 2007

ورد اسمها في من قضايا الشعر الحديث والمعاصر في تونس للدكتور محمد الصالح بن عمر 2008

melek ben amor : Des essais sur la littérature tunisienne

‎a pictorial poetry 2018

1st ANTHOLOGY WNWU IN KAZAKHSTAN: Temirqazyq – Best Poet/Writer 2017

الإصدارات:

في الشعر:

- امرأة من نار عن المغاربية للنشر تونس2003

- نزيف الثلج عن دار إشراق للنشر تونس 2010

- مقل الريح مترجما إلى الانجليزية من قبل المترجم و الشاعر نزار سرطاوي من الأردن و صدر عن دار الوطن بالمملكة المغربية 2015-

2018-مقل الريح، مترجما إلى اللغة الصربية، بلغراد.

-

رحيق الوجد طبعة عربية بغداد 2018

رحيق الوجد طبعة إسبانية فرنسا 2018

النثر:

- معسكر الحبّ(رواية) عن المغاربية للنشر تونس 2007

صبريانا(رواية) عن دار غراب مصر 2018

الترجمات: الفرنسية و الانجليزية و الهندية و الصربية و الاسبانية والايطالية و الكردية و الأمازيغية

والروسية

كورونا بقلم فضيلة مسعي. تونس

تمهل قليلا كورونا
قليلا تمهل
لأرى الشمس تشرق من كفي
لأشهد موسم جني الزيتون في عيني
لاسمع تلك الأهازيج الجميلة
ليأكل ذاك الطفل الجائع رغيف كلماتي
ليشرب القمر من فنجاني
مذ صرختي الأولى
مذ ضحكتي الأولى على هذه الأرض
كنت معي كورونا
أنت و نسلك
سلاحكم الفتاك
حربكم الكونية الثالثة
تخصيب جرثومي سينهي حياتنا
ليرقصوا فوق أراضينا
رقصة الثعلب المحتال
ليأخذوا خبزنا من أفواهنا
نفطنا
غازنا و مياهنا من عروقنا
كورونا
في مكان ما من جسدي كنت تختفي
تعقد صفقة مع الموت....
تمهل قليلا
قليلا تمهل كورونا
لأحتفي بك و تحتفي بي كما تشتهي
قل أي الفساتين أرتدي
الوردي
الذهبي
أم الازرق النيلي
أأربط شعري ذيل حصان
أأعقصه إلى الوراء
أأضع فوقه التاج
أم أجعله ينساب على كتفي كنهر السان
دعنا من المساحيق و الأقنعة
سأغسل وجهي من رذاذ شلال الشمس
سأطليه بالصابون
أليس الأبيض ما تريد
لك ما تريد
فقط لا تهرب من دفء قلبي

به دم فوق درجة الخمسين يتدفق
لا تهرب
فقط اسمح لي أن أكتحل بالليل قليلا
بعض الليل على الرموش لا يضير
اخترت أن آتيك حافية القدمين
لأرقص معك طويلا
طويلا سأرقص
كما تريد سنرقص
فقط تمهل قليلا
قليلا تمهل
لأنظم عقدا من سنيني
لأنتهي من مسبحة بيدي
هذه الحياة تشدني إليها
تخاتلني بقطعة حلوى
بزجاجة عطر
بضحكة تبدو كم هي رديئة
لطالما طلبتها
عانقتها
صليت و شكرت إلهي لأجلها
أنا مولعة بهذه الحياة
لا تجعلني يائسة و قانطة
لا تطلب مني أكثر
يكفيك ما أخذت
أنا هنا
بين أحضانك و لن أهرب
فقط اذهب الآن
اذهب ...كورونا
لا تستعجل رحيلي و ارحل
دعني أختبر سن الشيخوخة
قبل أرذل العمر هيا
قبل ضغط الدم و السكري
قبل القلب المفتوح و انسداد المسالك و الأوردة
قبل ضياع الذاكرة و رحلة الالزايمر المرة..هيا
ارحل الآن و ارجع بعد مائة عام
ليس بكثير هيا
سأجهز مصلي و دوائي
هيا
جدي قالها مرة
العمر الطويل كمن يمر مع ظل شجرة
لا تنفخ في نافور الرحيل
أنا قادمة لكن بعد حين
عند صديقتي الحياة
فنجان قهوتي لم يبرد بعد
سأترشفه و أعود
هيا..ارحل
فقط ما يكفي لشرب فنجان قهوتي
ليس بوقت كبير
أيها الكورونا
تمهل قليلا
قليلا تمهل
لأقفز فوق سياج الغيم
كما البرق الخاطف مزقة من الأماني أخطفها
عنوة في عيني طفلة فلسطينية أزرعها
عهد على العهد
عهد التميمي تيمم حلمها قباب القدس
بنظرتها الثاقبة
بنار ثورتها
بكف تشهره في وجه من باع قضيتها
تحسن قنص الظلم في مسام بني جلدتها
في عيون كاستيليا
طفولة دمي تغلف أشجار الليمون
رصيف يعج بجثث الأجداد
برائحة خبز محروق في الأفواه
حبيب ينتظر جواب رسالة عتاب لم تصل
هيكل جسد الحبيبة لا يزال يتكئ الشباك
بيده قارورة عطر ووشاح من كلمات...
طيور الليل تعشش عند منحدر صفحة يكتبها آخر الشعراء
أسئلة كثيرة
أين ذهبت كاستيليا
الأمواج لم تجرفها
لم تقذف بها الرياح بعيدا
كان جدي يتسكع في حمرة وجنتيها
صانع المرايا لم يخنها
لم أره و لم أسمعه يقول شعرا في غير عينيهاو جديلتيها
كاستيليا
وردة جدي الحمراء
محضية قلبه
أيقونة حروفه الغافيات في ترانيم الجدة
كورونا
لا تتسلل سرا إلى قلبي
قلبي جزيرة محاطة بالماءتحاصرها الذكريات

A Parisian Evening

It was late in the day

The gulls of life were fighting the rushing evening,

ascending and floating

capturing their prizes from the sea of memories

the wild Parisian evening anchored its heaviness at both banks of the Seine

The Eiffel Tower spread its light in the gloom of the spirit

The Human Rights Square, crowded with lovers, searched for an ache hidden in the eyes of the gulls

I, the sad passerby,

saw me in the painting of an Indian who was

squatting against a wall

that supports the Seine Bridge

as the covered boats buried his pains in the river

A Korean celebrity passed by –

one of the Hollywood night women

running away from her name detained in a star

looking for a passerby like me who probably does not know what she does not know

Am I not an African despite my color

with an Arab lineage

belonging to my third world?

I may not know much about the Hollywood countenance

and the mystery of mosquitoes that imprison the boats.. and the boats cover themselves..

She addressed me with the joy of a slave who's been liberated from her master

Here, take my lens

Take photos of me that won't keep my track

She ran

laughed aloud

walked barefoot on the bank of the Seine

wallowed in its soil

sank in the water in her elegant white dress

flirted with a small fish

a beautiful transparent river star

assaulted by an intruder

Her face became like the sky on the night when

Al Rasheed Hotel in Baghdad was attacked.

His lens swept everything, both green and dry in its terrains

its curves

both its tempting and disgusting movements..

Paris, the daughter of the old continent

with her Seine

her stunning human fabric

her lofty, soaring tower

failed to hide a Hollywood celebrity

running away from her name

her light

and her star that holds her in captivity..

the clouds ate her face

the river before her eyes overflowed with her tears

she left me as if she were burying her body in my face

so that it may find its life

in my simplicity, madness and spontaneity with the gulls

From my eyelashes I made a boat

I stepped aboard and said to the Mediterranean: Move

Move above the foam of the dream

the fruit of pain

above my star trembling in my hand

sleeping on a sun pillow that had rolled down from my head

Move and take me where my mother moves

where bread is dry

prices are so high

the shirt is rough

where the salt of wrath dwells

where matchsticks made from the bones of son and father dwell

Here the rain is plentiful

the faces are graceful

the skins are

The City Staggered

In the heart of the fog

the city staggered like a drunkard looking for a wall on which to lean

The country's sin howled beneath its dust

From the fountain of her eyes it filled its pots and drank to the full

The Morning fell unconscious

The jasmine tree wanted to sprinkle it with her perfume

that it may regain consciousness

and light what has darkened in the horizon

The blade of the storm sneaked out of its sheath

It cut off the fingers of light that had stretched into a child's eyes in the vicinity.

The color was between black and white

Not dawn

nor sunset...

It was lead, which absorbed all colors

It became the color of the city face

The city turned into a bride of lead...

Michela Zanarellawasborn in Cittadella (PD) in 1980. Since 2007 shelives and works in Rome.Shepublished the followingcollections of poetry: Credo (2006), Risvegli (2008), Vita, infinito, paradisi (2009), Sensualità (2011), Meditazioni al femminile (2012), L'estetica dell'oltre (2013), Le identità del cielo (2013), Tragicamente rosso (2015), Le parole accanto (2017), L’esigenza del silenzio (2018), L’istinto altrove (2019). In Romania the collectionImenselecoincidenţe (2015) waspublished in a bilingualedition. In the UnitedStates, the collectiontranslated in english by LeanneHoppe "Meditations in the Feminine", waspublishedby Bordighera Press (2018). Author of fiction books and texts for the theater, sheisa journalist of Periodico italiano Magazine and Laici.it. Sheisone of the eightcoauthors of Federico Moccia'snovel "La ragazza di Roma Nord" published by SEM.Herpoemshavebeentranslatedinto English, French, Arabic, Spanish, Romanian, Serbian, Greek, Portuguese, Hindi and Japanese. Shewonthe CreativityPrizeat the NajiNaaman's 2016 International Award. Sheis an ambassador for culture and representsItaly in Lebanon for the NajiNaaman Foundation. Sheis speaker of Radio Double Zero. Correspondingmember of the Cosentina Academy, founded in 1511 by Aulo Giano Parrasio. Sheworks with EMUI_ EuroMedUniversity, a European inter-universityplatform, and dealswith international relations. ShewasPresident of the Italian Network for the Euro-MediterraneanDialogue (RIDE-APS), Italian leader of the Anna Lindh Foundation (ALF).HonoraryPresident of the WikiPoesiaPoetic Encyclopedia.

In thesebones

I travel

and I carry with me

thelittlesparks of life.

I unearthheat,

take in breath,

I love.

I want

to stay in thisskin,

I wantit to remain

magic

indestiny.

I wantyou to erupt

out of me

and I want to know

the taste of the sea.

Celestialinfinity

expanses and expanses of light

and the silent voice of time

thatcallsus to be part of life.

Ifeverythingcomes from the backbone of heaven

loveaswellaspain

they are proofthatwe are in the world

togetused to the sun and rain

tolearn to embrace a sunrise

evenbefore the silence of the clouds.

Now the world

haschlorophyllgravestones

andcries with the eyes of koala on fire.

Poorearthwounded by men

andcondemned by the wind

yourlipshave no escape

from the verb of fire

resist the darknessthatpopulates time

getstrength in the sky

thatstillheals the days in the dawn

and light fills the skin of the clouds.

At leastsomeonepaysattention

to the gaze of the dead

asitgoestowards life

silenceis no stranger

thatrests in a cantilever on the shoulders

sometimesitlookslike a handthatgreets from afar

apassagebehind the scenes

theshadow in the sleep of the city

thatis to say - we are the sound

ofyourlanguage, the root

evenwhenyouignoreus on the ground.

Youseek me

inglances of August,

youthrowyour blue

on the edges of mylips.

Youcommit a pulse

ofmuscles and light to eternity,

youbecomeelectricitywheresweat

smells of resin and sea.

You invade my life

with life

and with the retina

you call me love.

Aziza Dahdouh a poetess  at home from Algeria. She likes writing in English language and Arabic.

Her writes were published in many international magazines and anthologies 

Diversity

I wonder how many birds are there in this world

How different they are 

In shape and  feeding style

A bird can survive in freezing land

A bird crosses large distances , 

Heading to the south to find the  nest of its ancestors 

How hard its journey 

Perhaps more enjoyable Than my life

And that prestigious bird,

Spreading its feathers ,exhibiting the immense beauty 

Proud like a sultan of its time 

Speechless Iam

What a diversity  ,What a beauty

How great thou who created them

A feather of light

There in the field alone

I felt pain 

Though I ignored the bird

I checked my arm

Perhaps it was mine

On The Cloud Nine

Why should I care ? 

Even the sun doesn't appear everyday 

Why should I care ? 

Even the rainbow shows rarely its  beautiful colours

Why should I care ? 

Even the ocean is not always calm

Why should I care ? 

Even the rain doesn't fall everyday 

Why should I care ? 

Even the sky is not always clear ? 

I am just like them

Sometimes I shine and sometimes I hide

I care only about the present moment

Today I'm  walking

Jumping on the cloud nine

ET après que sera sera

What Will be Will be

Ivan Gaćina was born on April 15, 1981 in Zadar, the Republic of Croatia.

Upon completion of the graduate studies in Business Computing at the University of Dubrovnik in 2010, he received the academic degree of Master in Computer Engineering and the cum laude honor.

He is currently a high school teacher of electrical engineering.

He writes poetry (including haiku), short stories, aphorisms, and book reviews. He is a member of many associations and societies. His work has been translated into several foreign languages, and he has received more than 100 awards at literary competitions, in his country and abroad.

At the International Roma Poetry Festival “Tamo gde Sava ljubi Dunav” (“There Where the Sava Kisses the Danube”), Belgrade, September 28, 2019, he was awarded the “Slobodan Berberski” award for his lifetime achievement in literary work by the Association of Roma Writers.

He is the author of three poetry books: “Tebe traži moja rima” (KC Kalliopa, Našice, Croatia, 2014), “Tvorac misli / prolaznik u noći” (SVEN, Niš, Serbia, 2015) and “Okovani prokletstvom” (IK “Rrom produkcija” & Roma Writers Association, Belgrade, Serbia, 2018).

His work is also included in over 300 collections and in a number of literary journals.

Chained by Damnation

The poor stuck

in the tents

in a forgotten

sooty alley.

From all sides

hustle and bustle

of hungry people.

The sound of violin breaks

the night's silence,

uncertainty everywhere.

A blind fortune-teller

predicts the future,

a wooden carriage

waits for better days.

As if time has stopped.

The rich dream of

non-existent

happiness,

chained by damnation,

they live someone else's sins.

Sown Seeds of Love

Peace doesn't grow by itself,

it's a human being who sows seeds of his future,

and from every seed of love

can sprout the fruit of a new life,

better and more beautiful than this of ours.

When a man lives for his close relatives,

a thousand suns flame thrives in him

burning the worlds of icy darkness,

and the Earth awakes in its magnificent gown

intertwined with the beauty of its essence.

While on the human destiny path

the bells ring from many unknown worlds,

we are to listen to the voice of our heart

courageously spreading peace throughout the world.

Spring in My Veins

While the robin mixes life colors with its beak

and vernalagnia releases a wisp of heat

a magic stream sorts out visions of a new beginning

carried by an express train into the unknown.

Sadness disappears between the winding verses

raising fallen people to a blooming pedestal

while pictures from life flow in crystal honey

crowned with secret worlds of frondescence.

While valentining birds open presents of love

unending dreams of empires travel on flying rugs,

and zillions of desires, encapsulated in flower petals,

dance reverdie for mother nature.

Swallows sail through reveilles of the Chelidonian wind

while butterflies, flying in a zigzag pattern, form heart-shaped ribbons

and spring peacefully circulates through my veins

flowing into the lake expanse of the agape love.

On the Road Branching from an Endless Highway

Teachers are timeless treasurers

using golden keys to unlock the codes

of nature secret rooms

hiding the unexplored worlds of knowledge.

Every classroom is a separate highway branch,

endless and magnificent in its essence,

as every teacher, passing through the completely same classroom,

leads his students along different paths of cognition.

Sometimes we sail across the ocean,

climb the mountains higher than the Himalayas,

or go down the sun's golden ladder

into the fantastic world of dwarves and elves.

Teachers place high standards,

not to make them difficult for us to reach,

but that we can jump over the obstacles

and shine in our full glory.

Their words travel through the unknown

when they overcome the most difficult challenges,

and when they turn a new page

pigeons carry our thoughts on the wings of reality.

Teachers are talented artists

who break down the whole into meaningful components,

there are no unattainable goals for them

and they teach us that all people are equal.

Through the Transcendental Pendulum Vibrations

Between a sapphire sky and rippling waters of life

the Queen Earth, dressed in a rich gown, arranges her whirling hair

as she watches her unruly vassals through the side mirror

destroying centuries-old metropolises buried in her bosom.

Stellar jewelry adorns her gloomy face under the sky

as she, sitting on the throne, tailors future with kaleidoscopic crystals,

and a scintillating sun illuminates cradles of ancient civilizations

furrowing myriads of human destiny snaking paths.

According to designs made by fallen astronauts long ago,

the court scribes alter boundaries of eternity

while, under the veil of mystery, triumphal shapes of rainbows emerge

with the wind humming a lullaby to the frosty grammar on the miracle mountain.

People realized too late that they are only chess pawns

driven by exogenous forces on the temptation board

while the seasons change their life flow in a chaotic schedule

in order to continually restore the blood image of the universe queen.

Between the scattered cliffs, sirens’ song lures the poets – dreamers

into a labyrinth of blooming sea shells branching into the unknown

while a somnolent old man catches fish at multidimensional port sunk in silver

so that transcendental pendulum can slide down the spiral passageways of bucolic dreams.

***

In a narrow pot fade hydrangeas

from lack of sunlight

Through the dense vegetation

whispers the sea.

Playful children shout

from window to window.

In the empty restaurant

the dishes clinks after dinner.

Blue wasteland is the sky.

The garden is empty,

the table is empty ...

The ashtray is full of deep sighs,

empty is the soul that exhales them.

***

Od hladovine ublijedjele

hortenzije u tijesnoj saksiji.

Kroz gusto rastinje šapuće more.

S prozora na prozor

dovikuju se razigrana djeca.

U praznom restoranu

zvekeće escajg nakon večere.

Modra nijema pustoš je nebo.

Prazna je bašta, prazan je sto...

Pepeljara je puna od dubokih uzdaha,

a prazna duša što ih izdiše.

Suzana Soytari was born in Prizren city in Kosovo.The gift of writing the poetry was discovered, back in elementary school.She writes and published on Serbian, Turkish and English languages.She published her first poetry book named "The stone road" on Serbian language.

She will already publish  poetry book on English and on Turkish languages.

Able to board the boat

Falling apart

Faster than a breath

With the blowing wind 

I saw a white sails scrambling

In the dead of night.

Someone was bringing me there on the boat

With a wither paddles 

Within affrayed row

The deep cry

Of river of pain.

When I had fallen

I grazed them broken,  overboard

Staps to sails

Starting to shivers

Further and more

without support

On the stage without you.

With coldness swimming

I found place where to stand

Enough to save me

Blocking like a stone

The flooding river, yet thirsty

So amble to jump

On that small, next boat

Adrift, by the side of

An old lump. 

The traveler of the sky

I'm letting free

The morning seedy clouds

Rushin at the largeness

And when I clear up

Within the summer rainy day

Becoming a lustful adorned sky

With the cherry smile

Sending it forth

On a sailing palm

Letting him, come at last

My sweet flight of sun

Flickers of a sunflower sky

To blush my face around

The blackberry by the river

While I'm running

Like a treveler forever

Widely on the blue valley

Beyond one's sight

Within a sensual tremor

Of a twilight

By a trimmed charming stars

On all side

While beckoning me

Close to moonlight 

Sherife Allko.Lindur në 27 .12 .1964 në qytetin e Librazhdit ..Ka mbaruar shkollën mesme.dhe fakultetin ekonomik .E martuar kam dy fëmijë .. Jetoj në Tiranë . .Kam filluar të shkruaj që në moshen 10 vjeç ..Poezitë e mia botoheshin në revistën Pionieri të asaj kohe dhe lexoheshin në radio Tirana ...Kam marrë vlerësime të ndryshme per poezitë e mia nga istanca të ndryshme. Jam përfshirë në disa antologji të botuar nga Unioni Global i Poetëve Shqiptar .Gjithashtu kam qënë pjesmarrëse në konkurse të ndryshme ku dhe jam stimuluar me çmime të parë të dytë dhe të tretë nga muza poetike "Albert Jaçe".Gjithashtu jam stimuluar me çmime e çertefikata nga Poetas Unidos Del Mundo, dhe nga La Casa Poetica Magia y Plumas me administrator Cristian Camilo Serna Villada .Gjithashtu dhe në portale të ndryshme si në Dritare Info me redaktor Gjin Kol Musa Politologjia .com me drejtues Albert Zholi Gjithashtu dhe në Gold Class of School Albania ..Pjesmarrese në revista të ndryshme një nga këto është dhe Revista Kulturore Artistike e Shkencave" SHARRI " Kam një gamë të plotë me tregime e poezi etj por që nuk janë hedhur në qarkullim ... Poezia për mua është Ajka e mendimit që nuk fal asnjë gabim.

MASKA

U afrova para pasqyrës ,

Fytyrën time të bukur pashë.

Mendova njē çast tē ndryshoj

Një maskë të re të provoj .

Fillova nga vetulla me penel ,

e nxiva sa desha vetë ,

Faqeve fasadë të bardhë

dhe pak ngjyrë ari i vura

Si dielli të më dukej vetja .

Po thashë me vete ,

si pak të holla buzët kam,

Pa t'u bëj një injeksion

ti bëj të trasha se modë janë .

Flokët bukur rrica -rrica

dhe një pirsë mbi buzë e hundē

Thashë me vete e lumturuar ,

pa ta shoh pak vehten unë ?

Sapo në pasqyrë u ktheva

Lemerita e tmerruar .

Jooo , nuk pashë veten time,

por unë pashë një tjetër grua ..

Fytyrë e fshehur nën maskë ,

fshehur identitetin njeri ,

 por zemra nga brënda filloj të flasë ;

largohu nga unë o maskë ti .

PAKË SHPRESË

Në trotuaret e botës

eci-eci dhe vrapoj ,

jo me taka si në vendin tim,

por me këmbët zbathur

e zemëruar me planetët.

Nuk ka më salla mondane

ku kërcehej tangoja,pihej vera

e derdhej shampanja .

Jo ,askund nuk ka .

Përplasem mureve të harresës ,

ku përbuzja e ironizimi

e coptuan durimin tim

në harresën e botës .

Eci e eci në trotuaret e botës ,

nën hijen e gradaçielave të larta ,

që hijerëndë më vështrojnë ,

teksa unë vrapoj me shpirtin e trazuar .

Eci e eci ,vrapoj si maratonomak

në trotuaret e botës

lë gjurmët e mia ,

si damka mbi trupin e skllavit .

Buzëqesh o botë e madhe

buzëqesh për të gjithë ne !

Ti nuk je burgu

i shpirtrave të trazuar.

E lashë udhëtimin në mes .

U ktheva mes jush ,

O njerëz të vëndit tim !

Djersën dhe mallin

në tokën time do e mbjell .

Gonxhe e sapo  çelur të mbetet dashuria

Kopshtin me lule e përshkoj

me lotë ngjyrash ,në emrin tënd dashuri .

I prek me dorë një nga një

E pres prej tyre një fjalë të ngrohte

Fjalën e shpirtit ^ të dua ."..

"Të dua"të më thonë të gjitha lulet

 këtë ditë feste të bukur Shën  Valentini .

Sa herë me sy të më kërkoni,

aty pranë jush do jem e përkulur,

me shpejtësinë e erës rrëmbyer .

Një përqafim do jap me çiltërsi,

një buzëqeshje dua të marr në këmbim

Dhe gjithë bota  është e imja .

Me penel dhe ngjyrat e dashurisë ,

do lyej  qiellin blu , në ngjyra jete,

Në gjyra dashurie të flakëruar .

Si yjet qëndrojnë qiellit ndriçuar .

I curse you to love

I curse you to love

so that no verse or note

for her

isn’t good enough

for the rest of your life.

I curse you to love

so that nothing you do

isn’t good enough

for her,

no matter how hard you try.

I curse you

that you love

so that you talk to yourself

and build towers of cards,

without having words

when you are with her.

I curse you

that you love

so that you can't wait to fall asleep,

with the hope that

she will sneak in there

and that hurts you every morning,

because you don't know

if it happened

or you dreamed.

I curse you

to love like that

to look for her

in every passer-by on the street,

in every sound,

in every picture.

I curse you to love

so that it hurts

when the other loves you,

that it hurts when

anyone loves anyone.

I curse you to love

so that everything you do

you do for her sake

and she isn't there,

because she is deaf and mute

for you.

I curse you

that you love

so that with the hot glow of your eyes

you light your sleepless nights

and open all the paths,

except the one

that leads to her.

I curse you to love

so that you wake up guilty

every morning,

without knowing

what you did wrong.

Her trembling hand

that weaves the threads

into the web of love,

to warm you on lonely nights,

I curse you

to be before your eyes

all the time.

That silent silhouette

that lets you go,

while, within herself,

screams for you to come back,

I curse you

to pop out before your eyes

whenever you call her name.

Dabogda volio

dabogda volio

da nijedan stih ni nota

za nju nije dovoljno dobra

do kraja tvog života

dabogda volio

da ništa što budeš radio

za nju ne bude dovoljno dobro

ma koliko se trudio

dabogda volio

da sam sa sobom pričaš

i kule od karata gradiš

a da pred njom riječi nemaš

dabogda volio

da jedva čekaš da utoneš u san

s nadom da će se ona tu ušunjati

i da te boli svako jutro

jer ne znaš je li se dogodilo

ili ti se snilo

dabogda volio

da je pogledom tražiš

u svakom prolazniku na ulici

u svakom zvuku, u svakoj slici

dabogda volio

da boli kad te druga voli

da te boli kad

bilo ko bilo koga voli

dabogda volio

da sve što radiš

zbog nje radiš

a nje nema

jer je za tebe

i gluha i nijema

dabogda volio

da usijanim žarom očiju

osvjetljavaš svoje noći besane

i krčiš sve pute

osim onog koji do nje vodi

dabogda volio

da svakog jutra budiš se kriv

a da ne znaš šta si skrivio

ona uzdrhtala ruka

koja niti upliće

u ljubavi tkanje

da te grije u usamljenim noćima

dabogda ti stalno bila pred očima

ona nijema silueta

koja te pušta da odeš

dok u sebi vrišti da se vratiš

dabogda ti iskočila pred oči

kad god joj se imenom obratiš

The last beats of summer

Fresh flowers in a vase,

next to the dried one

precious flower

since last summer,

morning fogs and night frost,

toothy sun,

streets full of people,

a house full of warmth,

basket full of fruit

- all echoes of painful silence.

At night

in my alley is darkness and desolation,

only the puddles glitter

like lamps.

I'm listening

droplets ratling jingling,

Car brakes creaks ...

Maybe, someone knoks

at my door too.

That's how it happens

when it seem, like a naive child,

you fall in love

on the threshold of fifty-fifth.

You open yourself like a book,

show hopes, fears, worries ...

You bloom like a rose in the fall,

spread your arms wide

not knowing that

you are hugging north wind.

With a heart in an extended hand,

with dreams in the wounded soul,

with the letters in the open book,

with a tear in each petal

say farewell, say goodbye!

Wake up, grow up!

No matter how painful it is

to walk alone,

don't come back

in  that summer any more!

Zadnji otkucaji ljeta

Svježe cvijeće u vazi

pokraj sasušenog jednog

dragog cvijeta

od prošlog ljeta,

jutarnje magle i noćni mraz,

zubato sunce,

ulice pune svijeta,

kuća puna topline,

košara puna voća

-sve odzvanja od bolne tišine.

Noću

u mom sokaku je mrak i pustoš,

samo barice svjetlucaju

k'o lampice.

Osluškujem

zveckanje kapljica,

škripu kočnica...

Možda i na moja vrata

neko pokuca.

Tako to biva

kad se k'o naivno dijete

zaljubiš

na pragu pedeset pete.

Otvoriš se poput knjige,

pokažeš nade, strahove, brige...

Procvjetaš k'o jesenja ruža,

ruke širom raširiš

ne znajući da sjeverac grliš.

Sa srcem u ruci pruženoj,

sa snima u duši ranjenoj,

sa slovima u knjizi otvorenoj,

sa suzom u svakoj latici

pozdravi se, oprosti!

Probudi se, odrasti!

Ma kako bolno bilo

sam koračati,

nemoj se više

u to ljeto vraćati!

Ah! Kınalı Ceylan

Kınalı gözleri dağlara vuruyor ceylanların
renk değiştiriyor hayat
aşka taht kuran rüzgar saçlı kızın sevdasında
kirli yağmurlar yağıyor kimsesiz yalnızlıklara

hava nemli gözler buğulu
yollarda ayrılık türküleri
her sabah gözlerinden
bir kuş uçuveriyor öyle bembeyaz
hüznü demlenen şiirler çiziliyor rüzgara

bir sabah diz çöktü
yalvardı asrevya
ellerini açıp gökyüzüne
sel oldu gözleri
taştı denizler
utandı nergizler
boyun eğdi gül
ağladı gelincikler gelin gelin

kurtar beni diye haykırdı
yankılı kayalara
kurtar
duymadı kimse
bilmedi kimse serzenişini
inledikçe
yaktı yüreğini çaresizlik alevi

sonra
töre diye
ölüm öptü gül dudağından
sustu dağ
sustu rüzgar
sustu asrevya
sarıp yüreğine ahları

ruhunda isyan
yüreğinde kan
ve
çağının utancını bırakarak ardında ...

O Benim Yavrumdu Kurşuna Dizdiğiniz

O benim yavrumdu kurşuna dizdiğiniz
dokuz ay umut içinde taşıdım karnımda
canımla besledim, sevgimle yoğurdum
sancılar içinde doğurdum onu
her gece huzur içinde yatırdım koynumda

O benim yavrumdu iple boğduğunuz
tanrılardan dileğimdi o
yemediğim yedirdiğim
kötülüklerden koruyup
tanrıya bin kez şükür dediğimdi

O benim nazlı baharımdı
yatırıp koynumda huzur içinde
saçlarını koklayıp her sabah
uyandırmaya kıyamadığımdı

o benim yavrum, nazlım, nazenimdi
can pâremdi, ciğer parem, cânım, canımın içi
sıcak, sımsıcak nefesini içtiğimdi o
kalbimde büyütüp, kucağımda bellediğimdi
can yoldaşım, arkadaşımdı
ona anlatırdım her derdimi, sırdaşımdı o

özenle büyütmüştüm
kıydınız namus adına, namusuzca
söyleyin bana beyler, efendiler, elleri kırılasıcalar
“sizi de bir ana doğurmadı mı? ”
nasıl kıyılır süt kuzusu bir yavruya

gözlerinde yittiğimdi o, göz aydınlığımdı
kalbimin hiç bitmez sevinci, saçlarını ördüğüm
her gece rüyalarımda gördüğüm
yüzünde sevindiğim, bakmaya doyamadığımdı

içimde bin isyan ateşi taşıyorum şimdi
volkanlar kadar kızgın ve har
ben yavrumu yitirdim
yüreğim alev, alev yanar

ben anneyim yaşamı doğuranım ben
yaşamı savunan benim, inanmam ölüme
yere batsın tanımam törelerinizi
barbarca töre cinayetlerinizi

O benim yavrumdu kurşuna dizdiğiniz
oysa sarılıp uyuyacaktık daha beraber
masallar anlatacaktım ona
uykuya dalacaktı masumca
daha anlatacaklarımız vardı ana kız
öpüp koklayacaktım saçlarını daha
kıvrılan uçlarını alıp avuçlarıma
yüreğinin sıcaklığını hissedecektim yüreğimde

birlikte yaşayacaktık bir ömür
kah durarak bir uçurumun kıyısında
kah ağlayacaktık, kah mutlu olacaktık

kefensiz, törensiz bir çukura attınız onu
utanırım her defasında gözlerinize korkuyla bakmaktan
utanırım her defasında sizinle aynı dünyayı paylaşmaktan
yere batsın tanımam törelerinizi, ben anneyim
şimdi yaralı bir kuş gibi çırpınıyor kalbim
şimdi param parça her yerim
şimdi kış kadar soğuk ve çaresiz ellerim
şimdi pınarlar gibi çağlıyor gözlerim

o benim sevdamdı, o benim yavrum, o benim anam
kara gözleri, sütten ak elleri vardı
O benim yavrumdu, alnımın akı
namusuzca kurşuna dizdiğiniz, namus adına
ben anneyim yaşamı doğuranım ben
inanmam ölüme
yere batsın tanımam törelerinizi
tanımam barbarca cinayetlerinizi, ben anneyim...

şimdi acılardan bir dünya kurdum kendime
pınarıma ateş saçtılar alev alev acıdan
kurudu cansuyum, kör oldum
oy görmezlik “kör olmada gör beni”
“imanın var mı senin”

Kadınım ben, küskünüm, isyanım dilimde saklı

Kadınım ben anadoluda
küskünüm
doğunun dilsizliğidir adım
sancılar coğrafyasında
yaralarını acıyla saran
çocuklarını acıyla emziren anayım
duyun beni

yüreğini hüzne, hüznü dilsizliğine gömen
yaşamın uğramadığı bir coğrafyada
her gün yeniden bağrını döven ölümlerde
acısını yüreğinde saklayan binlerce anayım
bilin beni

taştan değil, acıdan yaratıldık
sırtımızda yaşam ağrısı
dilimizde binlerce kilit
gözlerimizde kara bir yas
yaşam yerine,
kasırgalara,
kör gecelerin karanlığına sarıldık
görün bizi

çaresizlik ve yoksulluk girdabında
Kirpiklerimiz nemli, bağrımız yara
dünyanın bütün pencerelerine kapalı gözlerimiz
acıdan, dinden, kederden perde çekilmiş gözlerimize
kör olası törelerinizden...
görün bizi

Ms Lilian Woo is a Malaysian Chinese residing in Malaysia. She loves nature, reading, writing, travelling and she has a passion in cooking and baking as well.

She is the author of the poetry book 'The Pearl Wonder'. She serves world literature as a Chief Administrator for Malaysia zone for Motivational Strips.

She is a prolific poetess having accumulated several accolades for her soulful writing internationally. Her poems have been published in several International Anthologies and prestigious journals.

She has won some of the world’s toughest poetry competition such as the prestigious Bold Gold Pen International Award 2018 and the World's Literary Pearl (Gold) International Award 2018 both conferred by the world's most active writer’s forum, Motivational Strips.

She is also the recipient of the following awards:-

Diploma in Literary Excellence 2018;
Ambassador De Literature Award 2019;
Advanced Diploma In Literary Excellence 2019,
Order of Shakespeare Medal 2020
all honoured by Motivational Strips;

The distinguished Temirqazyq Diploma Award 2018;
The World Laureate Literature Award 2018;
The World Poetic Star Award 2019;
The distinguished Temirqazyq Diploma of 1st Level Award, the Best Poet- Writer of the World - 2019
all conferred by World Nations Writers' Union, Kazakhstan;

The Star Bard International Award 2018 conferred by Asian Literary Society;

The Golden Pen Award 2019 honoured by UBI United by Ink;

Nominated and entitled as H.E. Ambassador General of National Peace Unison (India), International 2019;

Honoured Poets Of Malaysia Award 2019
bestowed by the Seychelles Government backed literary society ‘Lasosyasyon Lar San Frontyer (LLSF)’ as a tribute to Malaysia’s 62nd Independence;

World Award for Literary Excellence 2019-20 from Government of Peru in joint association with Union Hispanomundial Escritores, Motivational Strips and World Nations Writers Union;

And won numerous Platinum and Gold Awards in several forums.

Lilian Woo believes that poetry can connect the world as a united productive family and the words of essence that arise from it can heal wounded or hurt minds.

DON'T LEAVE ME LONELY

Do you know how much I love you?
Do you know the way I feel for you?
Every moment you dwell in my heart
I hold you dear, to feel your part

My love for you is forever flowing
You're the one for whom my heart is beating
You're the song my soul is singing
And a melodious melody is playing

In the darkness, you're my glorious light
You brighten my path to light up my life
I need your love to make me strong
To right me when I do any wrong

Your presence fills the void in me
I have given you my heart completely
I love you ever more every day
Your radiant smiles glow in a special way

In my dreams, you're my guilding angel
In reality, I want your protection forever
Don't fly away from me and leave me lonely
Embrace me with your warm wings tightly.



WONDERFUL MOMENTS OF SILENCE

The darkness dissipates gradually
The enchanting dawn is approaching
Displaying its charm and beauty
Myriads of hues in the sky are mesmerizing

Mother Earth welcomes the new dawn
Conquering the early breezy morn
The blazing sun rises gloriously
Flashing golden rays beautifully

The magical beauty of nature
Keep the heart dancing in pleasure
The wind is blowing in celebration
In wonderful moments of silence

Trees are dancing in fascination
Crispy leaves rustling in exhilaration
Blossoms blooming are captivating
Different in alluring colours, glorifying

My mind is painting a magnificent scenery
Depicting nature's enthralling beauty
I breathe a deep breath, full of admiration
My dreams are embellished with imagination.

©Lilian Woo
All Copyrights Reserved

Yuleisy Cruz Lezcano. Nata a Cuba il 13 marzo 1973, vivo a Marzabotto (Bo). In Italia dall’età di 18 anni, ho studiato all’Università di Bologna laureandomi in “Scienze infermieristiche e ostetricia” ed in “Scienze biologiche”. Svolgo attività lavorativa nella sanità pubblica.
Nel tempo libero amo dedicarmi alla scrittura di poesie e racconti, alla pittura, alla scultura e alla fotografia.
Numerosi sono i concorsi letterari a cui ho partecipato, ottenendo premi, riconoscimenti e apprezzamenti dalla critica. Ho al mio attivo numerose pubblicazioni. La mia poetica trae ispirazione sia dalla letteratura Europea (Rimbaud, Baudelaire, H. Hesse, F. Pessoa, G. D’Annunzio, E. Montale, G. Gozzano, P. Salinas …) sia da quella dei poeti americani e latino-americani (Edgar Lee, Walt Whitman, Rubèn Darìo, Julio Cortàzar, Alejandra Pizarnik …).

Cruz Lezcano. Nació en la isla Cuba el 13 marzo del 1973, vive en Marzabotto (Bolonia; Italia). La poetisa emigró en Italia a la edad de 18 años, estudió en la Universidad de Bolonia y consiguió el titulo en “Ciencias enfermeristicas y obstetricia” consiguió, además, un segundo titulo en “Ciencias biológicas”. Trabaja en la salud pública.
En su tiempo libre ama dedicarse a la escritura de poemas, poesías, relatos, a la pintura y a la escultura.
Numerosos son los premios literarios donde ha obtenido reconocimientos importantes. Su poética trae inspiración sea de la literatura Europea (Rimbaud, Baudelaire, H. Hesse, F. Pessoa, G. D’Annunzio, E. Montale, G. Gozzano, P. Salinas …) sea de la poética americana y latino-americana (Edgar Lee, Walt Whitman, Rubén Darío, Julio Cortázar, Alejandra Pizarnik …).

Cruz Lezcano. Born in Cuba on 13 March 1973, I live in Marzabotto (Bo). In Italy from the age of 18, I have achieved a Doctor in Biological Science with a Masters Degree in Nursing and Obstetrics; my qualifications were attained at Bologna University.

Since 2012 I have taken part in several literary competitions in Italian, often obtaining outstanding results and responses from judges and the public.

I have numerous publications to my credit. My poetry is inspired both by European literature (Rimbaud, Baudelaire, H. Hesse, F. Pessoa, G. D’Annunzio, E. Montale, G. Gozzano, P. Salinas …) and by that of the American and Latin poets Americans (Edgar Lee, Walt Whitman, Rubèn Darìo, Julio Cortàzar, Alejandra Pizarnik).

Dottoressa in sc. Biologiche; dottoressa in laurea magistrale in scienze infermieristiche e ostetricia e scrittrice.
Dal 2012 ho cominciato a partecipare a diversi concorsi letterari in lingua italiana, a volte conseguendo ottimi risultati e apprezzamenti. Di seguito vi elenco alcuni di questi.

-Prima classificata nel concorso letterario Troskij Cafè, sezione poesie, anno 2012,
- Prima classificata nel Concorso IV Edizione del Premio Nazionale di poesie Tindari –Patti. A seguito editato con tale casa editrice una raccolta poetica. “Pensieri trasognati per
un sogno”.

-Finalista nel Concorso Letterario Gaetano Cingari, 2013. Pubblicato il libro "Fra distruzione e rinascita: la vita”, con la Casa        Editrice Leonida Edizioni.
- Finalista e 5° classificata al Premio letterario internazionale Città di Melegnano con un racconto breve; anno 2012
-Quarto posto nel premio letterario Casentino XXVIII Edizione, 2013
- Terza al Concorso Sveglia cittadina I Edizione, 2013, sezione poesia.
-Primo premio a pari meriti al concorso lettere d’amore nel Comune di Chieti, sezione "Il Bene nascosto" nel 2013
-Primo premio a pari  meriti nella XII Edizione del Premio di narrativa essenziale Formiche Rosse, indetto da Arci Provinciale Senese,
-Primo premio nel Concorso Andrea Vajola, IV edizione
-Premiata al quarto posto al Concorso letterario “Amici di L.R.Hubbard” seconda edizione.
-Pubblicazione di una mia silloge poetica dal titolo: “Diario di una ipocrita”, nel mese di marzo 2014.
_Pubblicato “Vita su un ponte di legno” con la Casa editrice Montag 
-Seconda classificata nel Concorso “Parliamo di amore” edizione 2013, promosso dall’Arcigay di Siena, nella sezione poesie.
-Terza classificata nella sezione racconti brevi nel Concorso letterario Internazionale Penna e calamaio promosso dall’associazione culturale savonese “Zacem” e quarta classificata nel medesimo concorso nella sezione silloge poetica.
-Terza classificata nel Concorso Nazionale unica Milano 2013, sezione scultura a tema libero.
-Seconda classificata nel Premio Napoli Cultural classic 2013, sezione silloge poetica.

- Segnalata nel concorso “Ossi di Seppia”; anno 2013

-Quarto posto nel premio letterario Casentino XXVIII Edizione, 2013

-Finalista nel Concorso Letterario Internazionale Giuseppe Giochino Belli 2013

-Quarto posto al Concorso letterario “Amici di L.R.Hubbard”, 2013 seconda edizione.
-Primo posto nel Concorso Nazionale Voci Verdi, edizione 2014, Regione Veneto.
-Primo posto con una silloge poetica rivolta a bambini e ragazzi con il titolo “Cuori Attorno a una favola” con la Casa Editrice Apollo Edizioni.
-Pubblicazione della la silloge “Sensi da sfogliare”; dopo essere risultata finalista nel Concorso Letterario Gaetano Cingari, anno 2014.

-Quarta classificata nel Concorso Letterario Internazionale Montefiore di Catolica, anno 2014.

-Segnalata con menzione speciale della giuria nel Concorso biennale di poesia Cantina di Valpantena 2014

-Finalista nel Concorso Letterario Internazionale di Città di Castello, edizione 2014

-Vincitrice del Premio Letteratura Italiana Contemporanea, anno 2014, Sezione poesia, con Laura Capone Editore (LCE)

-Quarto Premio letterario Internazionale per libri editi con il libro di raccolta poetica “Vita su un ponte di legno” Concorso Letterario Biblioteca Guerrato di Rovigo, anno 2014.

-Seconda classificata nel Premio Letterario Internazionale Nabokov nella sezione libro edito di poesia con il libro “Tracce di semi sonori con i colori della vita”, anno 2014

-Terza nel Premio Letterario Erotico italiano, sezione poesie, 2014.

-Finalista nel Concorso Letterario di letteratura erotica “Il sapore del peccato”, 2014

- Terza nel Premio Internazionale Ossi di seppia, 2015

-Terza classificata nel Concorso Letterario Internazionale di poesia e narrativa “Un soffio di Energia"; I Edizioni

-Finalista nel Concorso Internazionale La Pania III edizione, sia nella sezione libri editi con il libro "Tracce di semi sonori con i colori della vita", sia nella sezione inediti, 2015.

-Seconda classificata nel Concorso Internazionale Gaetano Cingari, sezione silloge poetiche, pubblicato il libro "Credibili incertezze",  con Leonida Edizioni, 2015.

- Premio speciale della giuria nel Concorso Lettera d’amore XV Edizione, 2015

- Finalista e quarta classificata nel Premio Letterario Giovane Holden IX edizione, 2015, sezione libro edito con il libro "Vita su un ponte di legno".

-Menzione d’onore nel Concorso Letterario Melania Rea, 2015.

-Finalista Concorso letterario Città di Castello, edizione 2015

-Quarta classificata nel Premio Il vino nella Teverina, 2015. Comune di Castiglione in Teverina..

-Prima classificata Concorso Letterario L’incontro, Golden Press, XX edizione, 2015.

-Menzione speciale della giuria Premio Nazionale di poesie Terre di Virgilio, 2015

-Selezionata dalla giuria nel Concorso Nazionale di poesia Premio “Città di Foligno", 2015

-Segnalazione di merito della giuria nel Concorso Letterario San Martino, 2015.

- Menzione di onore al Concorso Mondiale di poesia Nosside, 2015.

-Pubblicato  il libro dal titolo "Due amanti noi", in versione bilingue, con la Casa editrice Fusibilia, anno 2015.

-Premio speciale della giuria nel Premio Internazionale di Letteratura Targa Marcocci, 2015.

-Primo posto nella sezione poesia nel Concorso Letterario BrainGNU III Edizione, 2015, vinto la pubblicazione del libro "Soffio di anime erranti".

-Finalista nel Concorso Internazionale La Pania III edizione, sia nella sezione libri editi con il libro Tracce di semi sonori con i colori della vita, sia nella sezione inediti, 2015.

-Primo posto nel Concorso giornalistico letterario Prrato Città Aperta, anno 2016.

-Secondo posto nel Concorso Bussi sul Tirino, edizione 2016, sezione Aforismi, 2016.

-Terzo posto nel Concorso Letterario In vita-Poesia contemporanea, 2016.

-Segnalazione di merito nel Concorso Letterario Voci-Città di abano Terme, 2016.

-Finalista nel Concorso Letterario Giovane Holden, 2016, sezione inedito poesie.

-Terza nel Concorso Letterario Lettera d'amore, anno 2016.

-Quanta classificata nel Concorso Letterario La Pania, 2016, sezione libro edito di narrativa con il libro "frammenti di sole e nebbia sull'Appennino.

-Finalista nel Premio versi sotto gli irmici, 2016.

-Finalista nel Concorso Letterario versi in video  La valle delle storie, anno 2016

-Vincitrice assoluta nella sezione C silloge poetiche del premio letterario Letteratura Italiana Contemporanea Laura Capone, IV ed. 2016 con la silloge "Fotogrammi di confine"; a seguito pubblicata.

-Terza classificata nel concorso Letterario Nabokov, sezione libri editi con il libro "Frammenti di sole e nebbia sull'Appennino", 2016.

-Poetessa cubana scelta per rappresentare Cuba nel Festival Internazionale della Poesia di Tozeur in Tunisia, 2016.

-Seconda classificata nel Premio Letterario Internazionale Salvatore Piccoli, prima edizione, con Leonida Edizioni, anno 2016.

- Seconda classificata nel Premio Nazionale Poetika, edizione 2017 con il libro “Credibili incertezze”

-Prima poetessa ospite in Telestudio Modena nel programma "Percorsi d'arte"

-Poetessa invitata per parlare di letteratura erotica nella Radio Città del Capo di Bologna.

-Ha realizzato diverse mostre con altri artisti, sia come poetessa, sia come pittrice.

-Prima classificata nella sezione straneri nel Premio Internazione di arte, poesia e prosa Caserta 2017, La Catena della Pace.

-Terzo posto nel premio letterario nazionale "La Rondine" XIX edizione, 2017.

-Segnalazione di merito della giuria nel premio letterario Memorial Salvatore Buonatesta, 2017.

-Finalista nel premio lettererario Poesia da tutti i cieli, 2017.

-Finalista nel concorso letterario Mario dell'Arco, 2017.

-Segnalazione speciale della giuria nella V edizione del premio nazionale letterario Teatro Aurelio, 2017.

-Selezionata per rappresentare Cuba nel Festival Internazionale della Poesia Tozeur 2017.

-Primo posto nel premio Internazionale Poesia Altino, 2017.

-Menzione di merito della giuria nel Premio Internazionale Lettera d’amore, 2017.

-Menzione della giuria al Concorso di poesia – In Vita poesia Contemporanea 2017.

- Finalista al Concorso Nazionale di poesia indetto Borgia Film Festival 2017.

-Vincitrice del Concorso versi in volo 2017.

-Finalista nel Concorso Internazionale di poesia "Da tutti i cieli" 2017.

-Selezionata con una poesia in inglese per partecipare al Festival in India  (selected for publication in the anthology entitled “Symphony of Peace”) al 10th International Poetry Fest-2017.

-Secondo classificata nel Concorso P.P. Pasolini, 2017

-Giurato nel Premio Letterario Internazionale dedicato ad Antonia Pozzi “Per troppa vita che ho nel sangue”, edizione 2018.

-Giurato nel Premio Nazionale Città di Latina, edizione 2018.

-Ha collaborato, grazie alla sua passione per l'arte pittorica, fotografica e l'arte in generale a presentare, dal punto di vista  critico e poetico,  diversi atisti durante la loro mostra personale di pittura. Ha allestito due mostre poetico- fotografiche itineranti, con la fotografa Giuseppina Brintazzoli: "Alla ricerca della luce" "Senza confini"

​

Bibliografia / Obras literarias / Publications

“Demamah: il signore del deserto – Demamah: el señor del desierto”, 2019

“Inventario delle cose perdute”, 2018

“Tristano e Isotta. La storia si ripete”, 2018

“Fotogrammi di confine”, 2017

“Soffio di anime erranti”, 2017

“Frammenti di sole e nebbia sull’Appennino”, 2016

“Credibili incertezze”, 2016

“ Due amanti noi”, 2015

“Piccoli fermioni d’amore”, anno 2015

“Sensi da sfogliare”, 2014

“Tracce di semi sonori con i colori della vita”, 2014

“Cuori Attorno a una favola”, 2014

“Vita su un ponte di legno”, 2014

“Diario di una ipocrita”, 2014

“Fra distruzione e rinascita: la vita” , 2014

“Pensieri trasognati per un sogno”, 2013

da tutte le tempeste.

 

 

SCELGO L’AMORE

 

 

Scelgo l’amore

in virtù del tutto che più si sente,

rimedio alla falla

di una nave che fa acqua

ma che può essere

sostenuta e puntellata

da un pilotaggio valente

di chi decide di essere presente

anche con le vele lacerate.

 

 

QUEL CHE RESTA

 

 

Quando la sera si stira

e umanizza la luna,

la mia grande fortuna

è cogliere il sole che espira

in un poetico crepuscolo

che fa battere il muscolo

agitato dentro il mio petto.

Quando il guffo vola sul tetto,

il mio sguardo alla finestra

dell’orizzonte e della brezza

mi fa ricordare una carezza.

Solo il ricordo mi resta.

 

Netë kujtimesh...

Shtëpinë e prindërve shita,kohë mē parë

S’ju duhet më, mendiva, ata kanë migriar...

Mes kujtimesh ngriva e shkreta, në të qarë,

Ç’trishtim pēr fëmijët, me prinder të larguar !

Shtëpinë e vjetër e shita, t’iu bleja një të re,

Kur tē kthehën, tē lumtur të jetojnē, mendova...

Çelësat, ua dhashë pronatēve tē rinjë, atje :

- Paq fat, mē uruan, ta gëzoni, une ju urova !

Pak ditë kaluan dhe telefoni me zgjoi, në mesnatë...

-Të na falësh, dēgjoj, dhe unë mbeta e habitur..!

Pronari i shtëpisē, më thotë, se: - Këtu çdo natë,

Një vajzë e vogël qanë, si prej gjumi ngritur !

Ndoshta, fëmijeria ime, mendova nje moment,

Vitet e mia janë, që kanë mbetur aty ngujuar..!

Sa shumë kujtime, që therrasin nga ajo jetë,

Dhe sa mall,për prindërit, qe larg kanë shkuar !

Nxitova drejt shtëpisë sē prindërve, në errësirē,

- Lekët po ua kthej, miqtë e mij, mē duhet shtēpia...

Ajo vajza e vogël, që qanë çdo natë, jam unë

E hapat që dëgjoni janë vellai e motrat e mia..!

Ndaj shtëpisë së prindërve jo, s’behet mekat !

Unë, kurrë më kësaj jete, askujt s’do t’ia shes.

Fëmijeria ime endet dhomave, posht e lart...

Sa herë të më marrë malli, atje do ta thërres !

Motrës time!

Ulur jam në shkallët e drunjëta të shtëpisë

Me sy përcjellë hënën, që fshihet dritareve,

Vjeshta këndon me gjethe rreth e rreth avllisë,

Një këngë të trishtë,si kënga e marinarëve...

A të kujtohet motër, ajo koha e bukur më parë,

Ajo dallëndyshja që nisej larg, larg në fluturim..?

Që fluturonte reve, me zogjë të tjerë, pa u ndarë,

Syve të saj ruante portretin tënd, portretin tim !

A i mban mend xixillonjat, at fillim pranëvere...

Ato dritëza të vogla, kudo kopshtit shpërndarë !

Ti doje duarëve ti shtrëngoje, vrapoje si të ishe erë...

Me lotë qeshte dhe hëna, si me argjend e larë !

Këtë libër kujtimesh, e hapa këtë natë...

Ti erdhe nga mërgimi motër, do nisesh përsëri,

Sirtarit të vjetër ruaj një kukull, bërë me lis të thatë...

Sa herë për ty më merr malli , i flas si të jesh ti !

Do kthehesh motër, në vendin tënd, përsëri...

Në shkallët e drunjta do të pres, si çdo mot

Do qeshim me kukullën e drunjtë, unë e ti...

Dhe të voglat xixëllonja, që si kapnim dot !

Mikja ime !

Këtë fillim pranvere, u takuam përsëri

Nuk kishte më inate, me vite ishin shuar...

Kujtuam ditët e bukura, kur ishim fëmijë

Dhe fushën e vogël, me luledele mbuluar.

Kujtuam lumin, kur frynte ajo erë e lehtë,

Ato pemët e ullirtë, që ishin përqark,

Ndërtonim varka letre, sikur të ishte det,

I mbushnim me ëndrrat tona, t’i çonim larg !

Atë, ditë e mban mend, kur pamë dallëndyshen e parë,

Nga gëzimi, fluturuam, tham : - Erdhi pranvera !

Dhe kërkuam per manushaqën, nga dimri i tharë,

E për atë folenë në ballkon, ku kthehen ngahera...

Ku prisnim perëndimin e diellit, deri vonë...

Kur ditët tona vraponin, sikur të ishin një lojë !

Unë, netëve të mia, sjellë ndër mend gjithmonë,

Sa u lumturuam të dya, kur pam një xixillonjë !

Pranverat tona, mikja ime, kanë mbetur larg,

Ajo fusha me luledele, nuk është atje më ...

Një ditë mbiu papritur, një pallat i madhë...

Ato luledelet u shtypën. nga ne s’mbeti asgjë ,

- Mos kërko më kot, o mike, këtë pranverë !

Gjurmë të fëmijërisë, sdo gjesh askund !

Ka mbetur vetëm ai lumi, ku fryn mbi të një erë,

Ato varkat, mbushur ëndrra, akoma i përkundë !

Mos kerko

Mos kërko, të kthehemi bashk, përsëri

Vite me radhë luajtem të dy at lojë,

Unë betohesha për Zot e Perëndi...

Si ti askush, s’mundet të më dojë !

Por atëherë dashuria ishte e verbër,

Përqafimit tënd sa e bukur dukej bota..

Nga turpi puthje vizatoja, t’i nisja në letër,

Të dua të shkruaja, përjetësisht e jotja !

Mos kërko, të kthehemi bashk, përsëri !

Një përrallë, që vetes ja kam treguar gjat...

Flokët më janë thinjur, as ti nuk je më i ri,

Zjarrin që shuan koha, vështirë të ndizet prapë !

Ca grimca vajzërie, kanë mbetur tek unë,

Buzëqeshja që të ç’mendëte, është akull e ftohtë !

Dritareve për ty smendohem e pa gjumë...

Ndonjeherë ndarjet vijne bukur ne kete bote!..

Endërroja!

Sa herë, kur isha fëmijë, ëndrroja..

Të kisha një të madhe e të bukur shtëpi !

Me duart e vogla, një curril uji mbuloja,

Që rridhte tavanit si një etyd, si melodi...

Çfarë binte jasht, hynte tek ne brënda,

Sa herë më flladiste era, në gjumë rënë !

Një shtëpi e bukur më shfaqej në ëndrra...

E hëna sikur në supin tim, kokën kishte vënë !

Sa herë ëndërrova atëherë, si për çudi

Sikur botën shtrëngoja duarëve të mia..!

Më vinte ëndrrave një e bukur shtëpi

Qiell i pa fund blu,ishte për ne çatia !

Ndryshoi koha, unë u rrita, nuk mbeta fëmi

Në një shtëpi të madhe jetën ndërtova,

Nje ditë më mori malli për rrekëzën mbi çati,

Mbylla sytë,në kujtimet e largëta fluturova !

Spring

Spring comes wearing a bright green dress

And fragrant flowers tucked in her tresses.

Spring comes on feathered wings;

On bird song and the hum of bees;

Rich loam of freshly planted gardens;

The soft songs of earthworms

And the flutter of butterfly wings.

Spring skips gaily over the creek,

Through the budding trees and dells.

She sings to newborn lambs and calves,

And spindly legged colts trailing mares.

She washes her hair in sudden showers,

Primps at her reflection in the clear puddles;

Dances with the wind and giggles like a girl

When the grain of newly planted fields

Breaks through the earth and tickles her feet.

Spring is happiest when she is adored;

Planted with flower beds, brushed and seeded

To enter summer in a carefree riot of beauty!

Songs of the Heart

Sweetly sing love’s reveries

Kept in the secret pockets of my heart.

When darkness hovers all around me,

And the night seems soulless,

The songs of timeless passion,

Remembered in spates of longing

Softly echo through my soul

And break the time-barriers of age.

They sing the breathless song of stars

And hum the rhapsody of night

And silent longing pulled from time

Leaping the sunlit streams of youth -

Words of undying devotion

Written on the rose petals of my heart

In the frilly lace of girlhood surrender

To passion’s pull and love’s delight.

The days of Valentine dreams

Never end when the soul waltzes

To the songs love remembers,

Locked in the heart of girlhood dreams.

The Dreamy Paleness of Reality

Soft the falling dew at twilight;

Ghostly the whiteness of the Lilies.

Brave the brightness of the Moon

Striking splendor in my soul.

Gentle the fingers of the night wind

Stroking strands of my moon-silver hair.

The scent of Lilies caresses my face

With the sweetness of Eden’s breath.

Passionate the memory of your mouth

Covering my own in the moonlight.

In this dreamy paleness of reality

I float on my awareness of you -

Alive from your pervading presence

Surrounding me in sacred shadows;

Gracing my being with such divinity.

Iambic Schmambic

I walk in silent twilight of my years

A vagrant wayfarer upon life’s path

A wispy shadow passing through life’s tears;

A lonely shade without an epitaph.

What does life give without receipt to be?

This strange enchanted bag of rictus smiles

Comes ‘round to haunt us like a raging sea;

A broken compass guiding endless miles.

It’s such a foolish thought, to be or not,

Marking the passing time that we must choose

To live or die or make a stand for naught

Or be the friend that no man wants to lose.

Life runs out in all its fickle phases

With laments or songs of endless praises.

Annie Johnson© All rights reserved.

Asllan Miftari is a poet from Albania! He has published several poetry books!  He is a member of many prestigious world literary unions! He is the winner of many literary awards in his country and many world awards!

MOS E VRISNI DASHURINË..!
DON'T KILL THE LOVE...!

Më vrave moj dorë gjakatare
Më këpute në mes të rinisë
Njeri pervers,
                     i pa shpirt,
                                        tinëzar e mizor
Për mua dhe qielli do derdh lot
Zotit do t'i them të hakmerret
I qetë ti,të mos prehesh
As dhe në të përtejmen botë!

Dashuria është ngrohtësi
Nuk blihet,as nuk shitet me para
Gërshetim i thellë ndjenjash
Pronë të veten,askush nuk e ka!

Unë lule në rritje isha
Ti me këpute në pabesi
Kujtove se zemrën më rrëmbeve
Me të egrën mesjetare
                                  të famëshmen xhelozi!

Me mall po largohem nga kjo botë
E etur,
          e përvëluar, për babë e nënë
Për shoke e shoqe
Për fëmijën tmerrësisht të trishtuar
S'ka rreze dielli
                            që lotët i'a thanë!

Ejani!
Ejani ju o qyqe
Para kohe, të ardhura nga migrimi
Këndoni dhe vajtoni pa u ndalur mbi varrin tim
Atij që këput dhe vret dashuri i thoni
Ti meriton të Zotit mallkim!

Zbrisni engjuj nga qielli
Zbrisni,zbrisni shponi retë
Po këputen,po vriten,po ikin
                                  të pafajshme dashuri
Nga kjo e bukur jetë!

Mbi varrin tim
Lot trishtimi,mallëngjimi do të derdhen
Mbi rrjedhën e njomëzen e tyre
Trëndafilë të kuq,lule do të mbijnë
Mbi varrin tënd kur të kalojnë
Të gjithë do të thonë..! Gjakatar i pa besë..!
Këpute një lule në rritje
Urrejtjen e Perëndisë ti meriton!

KU JE FSHEHUR DASHURI

Dashuri,ku je tretur shpirti im...
Me plot mall po të kërkoj..
A thua flakë kashte ish lidhja jonë
A mos dikush na mallkoj!

Po të kërkoj nëpër errësira...
Me qirinj ndezur të largohet nata..
Po ku je fshehur jeta ime..?!
A mos moj dashuria u shua shpejt...
Ëndërra jonë u bë copë e thërrime...?!

Po pres me etje zërin tuaj
Të thuash dhe një te vetme fjalë
Mos më brengos moj jeta ime..
Se ishte dashuri me shikim të parë!

Dil perballë jeta ime..
Eja me jep një shpuzë shpresë
Ku je fshehur aman shpirti im!
Zemra rrënkon me dënesë!

Ku je futur zemra ime
As më thua të vetmen fjalë
Përse shpejt u shua dashuria
Deri dje moj më thirrje lalë!

Deri dje ti me thoje...
Eja lalë më përçafo
Eja afrohu shpirti im
Zemrën time ti e ngroh!

Ku je futur jeta ime..
Po të kërkoj pa fund pa shpresë
Eja ç'faqu zemra ime
Eja ndjenjat na i ndez!

Ku je fshehur dashuria ime
Ku je futur moj e uruar
Dil moj eja më ndez shpresën
Dashurinë Zoti e ka bekuar!

Mos rri strukur dashuria ime
Eja ndjenjat na i ndez
Eja moj të puthë dorën
Njerëzimit ti percjellim dashuri e shpresë!

KISHA ËNDËRRUAR....
I HAD DREAMED...     

                             

Shumë kisha ëndërruar të bëhesha poet
Poet që vargjet të buronin nga shpirti im
Poet që kur të hidhja vargje në letër
Lexuesi ti lexonte me plot mallëngjim

Poet me vargje shpirtërore
Me vargje që rriten mbrenda kopshtit tim
Me vargje të matura...e jo me nxitim
Vargje me rrënjë e plot botë-kuptim

Vargje që burojnë nga shpirti vetë
Vargje që mos të vinin nga diku gjetkë
Vargje që burojnë,jo nga google translate
Vargje që kurrë koha mos i tretë

Vargje që të mos mbjellin armiqësi
Vargje që lindin gjithmonë miqësi
Vargje që shperthejnë në çiltërsi
Vargje që të mos ndjellin xheloxi

Vargje që të godasin në shenjë
Vargje si frutat e më të bukurës pemë
Vargje që shpërthejnë si lule kur vjen prilli
Vargje që vijnë me këngë,prej zë bilbili

Poet që vargu të mos injektonte dhimbje
Vargu të ishte melhem në shoqëri
Poet që vargu të shëronte plagë të thella
Poet që përcjell ndjenjë shpirtërore e mirësi...

Poet që vargjet të mos vrisnin nga larg
Vargje që dhe kritika të ketë një prag
Vargje që të mos godisnin në lot
Poet i vargut të mendimit,
Askush i përkryer në këtë botë....

Juljana Mehmeti was born in the city of Durres, in Albania.

Since she was a child she became fond about literature and writing, especially poetry, a genre that in the following years will turn into a real life motive, a way to better express her ideas, her thoughts, her visions and metaphysics , her point of view according to her consciousness but also improving the awareness of the same suggestion that surrounds the human world. The first book “Soft – Poems” published in Italian language attracted the attention of publishers and Italian literary criticism, not only for its particular style, but also for new words, the language used, the philosophical message and the currents present in her poems that go from Hermetism to Surrealism. The second book comes from the field of translation entitled “Vramendje” – (Rimugino “) of the Italian author Alessandro Ferrucci Marcucci Pinoli, which will constitute the first experience in this field, but will also strengthen his long-standing conviction, to know and translate in his language, many popular Italian authors.. The collection of poems “Oltrepassare” is her new book, which presents itself with the new tendencies of Albanian literature, postmodernism and universal consciousness, from experimental currents to absurdity. “In his light …” is the last book of this authors.

She currently lives and works in Ancona, Italy.

Poems by Juljana Mehmeti

Dimension

In the small world of existence,

where segments are crossed like arches

circles of incomprehensibility of time

in an inevitable confrontation

of the Ego and judgment

there do not exist doors neither locks

out of the boundaries of the closed world,

where everything disappears

to the endless universe of consciousness,

beyond the vision of the invisible …

the reason comes and goes like clouds

and you are the sky ,

where senses flow through the trunk

and each dimension appearing

wastes away to your emptiness,

confessing everything…

In a self encountering

descends freely…

To the dancing of light with shadows,

experiences the ecstasy of renovation

going down smoothly

to the created harmony

of the equilibrium of music of life.

Hanging verse

You are not a dream,

but you are a hanging verse

refracted to the glowing colors

spelling, touching musical sounds

to the highest muses,

between the sky, to the burned sunsets

from the escaping sun

and return of the shining stars

to the edges of imagination and roaming

of the deepest thoughts

the trunk descending from the wings of clouds

with hidden desires.

you are my pleasant flavor

coming abruptly

from the breath of the spring wind

spread in invisible shapes

felt in my inside,

in every opened pore

to absorb the nectar, like the honeybee

and honeycombs filled

with visions, going beyond horizons

to the edge of light

in the mystery of sensation.

You are not a twilight, which leaps over the silent threshold,

but a call which wakes me up

I get lost in other lawns

and I discover other spaces,

until there,

where the infinites dive to the endlessness

raised above the arches of rainbows,

to bind two new worlds

of the flow if life

flowing like waves to the banks of spirit.

Translated into English by Arben Hoti

SINE, PROĆI ĆE!

Žuti listovi igrali su svoj posljednji ples i lagahno padali na mokru travu, ostavljajući ogoljele grane na milost i nemilost prvim, ledenim pahuljama snijega. Kaharli, Ćazim svoj mokri pogled skloni sa samrtničke postelje, svoga babe Bešira i pridruži se plesu dotrajalih listova, koji su igrali svoju zadnju rolu. U toj lepršavoj igri, Ćazim se ubaci na filmsko platno i otpoče svoje prve uloge. Prva rola svojih davnih sjećanja, bila je oronula, trošna seoska škola i spoznaja prvih slova i brojki.
Dalje su se redale scene iz njegova djetinjstva, kojeg je pratila neimaština i borba za svaki dan života. Ispred zamagljenog mu pogleda, lelujale su siluete rahmetli mu majke Zuhre, koja preseli na ahiret i ostavi ih sve jedno drugom do uha. Puna ih je kuća, prvi na vjetrometini je bio njegov babo, poharan u duši za preranim odlaskom njegove hanume, zatim sedam kćeri i najmlađi mu sin Ćazim.
Dugo su čekali na njega, i majka Zuhra je i umrla na porodu dok je Ćazima donosila na ovaj prolazni dunjaluk. U ovoj bolnoj roli zastade Ćazim sa mislima, prigrli svoju nevidljivu majku, utopli se u njenom naručju, dok su mu tople suze prekrivale blijede obraze. Babo se nikada više nije ženio i mukotrpno je radio da ne bi skapali od gladi. U tim našim teškim odrastanjima, naša trošna kuća je uvijek čekala na nas i velika babina ljubav izvirala je iz svakog budžaka. Najviše su mi se urezale u sjećanja duge i hladne zime, ledenice koje su zemlju dodirivale. U tim noćima dugim, znali smo odškrinuti crni limeni šporet i uz plamen koji nas je milovao po obrazima, babo mi nam ispredao najljepše priče koje je često puta i sam izmišljao. Uz njegove maštovite bajke znali smo se ušuškati u prelijepi san i bar na trenutak okititi se izobiljem hrane, pića i lijepih komada odjeće.

Uvijek u tim snovima došla bi nam u pohode i naša majka Zuhra, koja nam je savjete djelila, milovala nas po kosi, molila nas da ne budemo kaharli za njom i da se zajedno borimo kroz život.
Odjednom, filmsko platno zaustavi gromki jauk njegova babe, koji mu je išaretom pokazivao da sjedne kraj njega. Brzo Ćazim isprati siluete koje su nestajale u igri požutjelih listova i smjesti se pored svoga bolesnog oca. Sva djeca su već bila pored babine postelje, a on im je teško govorio svoje posljednje želje. Prvo ih sviju pomilova svojim utonulim i mokrim očima, avaz mu je sporo i tiho izlazio i jedva se moglo razaznati o čemu im babo želi pričati.
Nakašljao se sa velikim naporom i riječi su same klizile niz hrapovo mu staračko grlo: “Djeco moja! Došao je vakat da se i ja pridružim svojoj, dragoj Zuhri. Odavno me već ona čeka, a ja oduljio da vas sviju izvedem na selamet. Koliko sam vam bio dobar i otac i mati, sami ćete osjetiti kroz život“ – babinu ispovijed prekinu iz glasa plač kćerki i sina Ćazima.
Prva sa suzama javila se najstarija kćer Fatima:“ Stani, babo! Nemerem ovakve tvoje riječi slušati! Duša nam se na komade raspada! Majka nas ostavi dok smo još mali bili, a i ti bi sada nestao!? – i na zadnjoj rečenici stalo joj je nešto u grlu i dalje nije mogla.
Ponovo se začuše tihe riječi haste sa postelje:
“Draga, moja, djeco! Nije se pitalo ni vaše majke, a ni mene se ne pita kada ćemo preseliti. Sve to nam Bog dragi odredi po našem rođenju i tako mora biti. Želim još nešto da vam kažem:
“Živite uvijek u slozi i pomažite jedni drugima. Budite dobri insani i neka vas po tome pamte, jer ništa sa sobom nećete ponijeti, samo dobra djela. Ja sam se trudio da vas izvedem na pravi put, nekada nije bilo po mome, jer roditelji žele najbolje svojoj djeci. Imate ovu trošnu kuću, ali imate mirnu dušu i čisto srce i dišite jednom dušom. Sine, Ćazime, tebi želim ovo kazati:

“Pazi na svoje sestre. Sine, još ove dvi sestre lipo udaj, neka se smiste u kršnu familiju. Evo, sine ostavljam ti ove dvije, malehne kutije;crnu i bijelu. Kada ti bude teško, sjeti se babe svoga i otvori ovu crnu kutiju, a kada ti bude lijepo, kada budeš previše sretan, opet me se sjeti i otvori ovu bijelu kutiju. Tamo ćes, sine moj, naći odgovore!“- riječi više nisu prelazile preko babinih vrelih usana, ali svojim blijedim i mokrim pogledom zadnji put pređe po svakom djetetu, zinu tri puta k'o mali ptić, potom se moglo naslutiti da šehadet prelazi preko njegovih sada već plavih usana i dušu svoju babo ispusti.

Djeca su zanijemila od bola i tuge. Rukama su prelazili po babinom slabunjavom tijelu, dozivali ga i shvatiše da je njihov babo preselio na ahiret. Pribrali su se, proučili mu Fatihu, pozvali strica i obavijestili efendiju i rodbinu. Sutradan su ispratili svoga oca, onako kako je i živio i kako bi i on sam želio da ga isprate. Skromno, dostojanstveno, sa saburom i po običajima naše vjere. Prvu noć poslije babine dženaze, djeca su ostala zajedno i uz obećanje između sebe, ugnijezdili se u babine posljednje želje.
Ćazim je nastavio mukotrpno raditi, pomagao sestrama, malo obnovio staru kuću, dobio troje djece, udao sestre u fine i kršne familije...

Ali poslije nekog vremena sve mu je krenulo po zlu... Često je Ćazim gledao u bolesnu djecu, nije mu bilo lahko gledati ni sestru koju je muž otjerao od njene djece, a žena mu je često bila kaharli. Iznemogli Ćazim je u tim belajima povlačio se često u sebe. Nije vidio izlaza iz ambisa u koji su sve dublje propadali. U takvom stanju sjeti se Ćazim babinih kutija. Laknulo mu je. Imao je osjećaj kao da je već došao kraj njegovim problemima. Brzo je otišao u gostinjsku sobu, našao crnu kutiju i još brže je otvorio. Na dnu kutije stajao je presavijen papir, koji je od godina čekanja već poprimio žutu boju. Uze papir u ruke i stisnu ga na svoja prsa, gdje se glasno čulo kucanje njegova istrošenog srca. Nije dugo moga gledati u papir. Kada su otkucaji srca postali umjereniji razmotao je papir i dugo gledao. Gledao... Požutjele riječi sa papira su prodrle do njegove svijesti. Na papiru je štampanim, iskrivljenim slovima pisalo: „SINE, PROĆI ĆE!“
Gledao je Ćazim dugo u požutjela slova. I, cijeli babin život mu je brzinom munje prošao kroz glavu. Koliko je samo iskušenja prešlo preko pleća njegova oca, ali on nikada nije posustao, nije se žalio, nije odustajao. Pomisli u sebi: „Kad je babo mogao izaći kao pobjednik u još većim belajima, e mogu i moram i ja!“
Ćazim je brižno odložio mudru poruku svoga oca i vratio kutiju na staro mjesto. Vrativši se u kuhinju, sa blagim osmijehom na obrazima i nadom u bolje sutra, smišljao je kako da se iščupaju iz ovakvog sivila koje ih je poklopilo. Sutradan su se svi probudili veseliji i krenuli ka boljem. Nije prošlo mnogo vremena, nestalo je onog sivila, djeca su ozdravila, sestra se vratila svojima, hanuma je bila veselija, pravili su i novu kuću. Život ih je počeo milovati i uživali su u jedinstvu svoje velike porodice.
Prošlo je dosta godina i Ćazim je uselio u novu kuću i spremao sina za ženidbu iz dobre i ugledne porodice u selu. Na dan kada su se okupili svatovi i kada je srce Ćazimovo bilo najveselije, požalio je što babo i majka nisu sa njima da podijele njihovu ogromnu radost. U tom trenutku sjetio se babine bijele kutije i njegove želje da ju otvori kada bude najsretniji. Danas je došao taj dan da se zaviri u kutiju i obznani i babinu želju... Neprimjetno se provukao između svatova, otišao u sobu i brzo se bijela kutija već našla u njegovim drhtavim rukama. Ovaj put je osjećao nekakvu nelagodu da ju otvori, a opet ga je kopkalo šta mu to babo želi poručiti. Stisnuo je zube, udahnuo duboko i drhtavim prstima raskrilio sada još više požutjelu hartiju.
Opet je Ćazim ostao bez daha. Gledao je u hartiju koju je lagani povjetarac sa oškrinutog pendžera lepršao u njegovim blijedim rukama. Ispisana babina velika slova dopriješe mu do svijesti i dobro se zagleda u već poznati tekst: „SINE, PROĆI ĆE!“
Ista poruka kao u prethodnoj kutiji. Uzburkale su mu se misli.

Poruka je bila jasna... Pomislio je, kako mu je babo bio mudar i kako ga je težak život isklesao u velikog mudraca. On nam je poručio da ništa nije vječno, sve prolazi, sve se kreće, a i mi smo dio te prolaznosti. Moramo biti jaki, boriti se na Allahovom putu i biti uvijek spremni na vječni polazak. Dok je u sebi Ćazim odmotavao poruke svoga oca, topla suza se spusti niz njegove rumene obraze i pade na požutjelu hartiju. Dugo je stajao ukočen na jednom mjestu. Kao da je stalo vrijeme... Polahko se, uznemireni Ćazim okrenu na sve strane svijeta, neka blagost mu prođe venama, potom spusti bijelu kutiju sa požutjelom hartijom na staro mjesto, uzdahnu duboko i prigrli prolaznost dunjaluka u dobru i zlu.
Dok je lagahno silazio niz basamake čuo je glasni eglen svatova i na samom izlazu ugleda svoga sretnog sina u svijetloplavom odijelu i nečujno mu poruči: “SINE, PROĆI ĆE!“

Ti nikuda nisi ni otišla, staričice moja!

Tiha zimska noć... Moj pogled dosegnu tamo negdje daleko, gdje vedro nebo dodiruje debeli, snježni pokrivač, koji se iskri u daljini. Skoro će ponoć... Neka mi studen prođe venama i pogled mi zastade na debelim ledenicama, koje su prkosno virile ispod, stare, strehe. Ostala sam dugo zarobljena u toj prekrasnoj zimskoj idili, dok me pucketanje iz bijelog „Smederevca“ nije vratilo u stvarnost. Duša mi sva nešto zatreperi i pogled mi pređe po velikoj, toploj kuhinji.

Spoznadoh da smo ja i mati same, u budžaku mati nešto prebira po sjećanjima svojim i na trenutak pomislih: „Bože, dragi! Sigurno ova hladnoća ju podsjeća na rahm. babu, kako se brinuo za golemu hrpu drva, pribavljao troška za cijelu zimu, naravno, nikada zima nije mogla proći i bez vješala suhog mesa koje su prkosno visile na pantama, ispod samog krova. Ja i mlađi brat smo kradomice odlazili na tavan i sa malim nožem diljali suho, ukusno, meso i ćeifili do mile volje. Potom smo se, neprimjetno spuštali niz drvene merdivene, ušutimo se, i samo kriglu po kriglu vode pijemo“ – sve ovo osjetih u njenim mislima i pustila sam je, da uživa u dragim i milim sjećanjima. I, ja sam se udubila u svoje djevojačke mašte i odjednom sam čula mater kako polahko puhka i lagahno hrče. Opet sam je ostavila da uživa, a njoj se plaho osladilo i nikad prestati. Par puta sam već ložila vatru, ma soba topla, samo tako. Pređoh pogledom po starom kredencu, sećiji isred pendžera, i zaustavi se na krevetu, gdje je sklupčana, ležala moja mati. Prestala je hrkati, smijala se melecima i nešto je nerazumno pričala. U par koraka sam bila pored njenog kreveta, lagahno je pomilovala po glavi i tiho dodala:“Majko, spavaš već cijelu noć i hrčeš glasno!“
Ona se strese, pogleda me nježno, govoreći :“Dinami, samo što sam očima ufatila“ Pokazala sam joj na sahat koji je na duvaru glasno otkucavao vrijeme ponoći, koje nikad više ne vrti unatrag.
Diže se, moja, majka, brzo na svoje umorne, istrošene, noge, ustanovi da je jacija već odavno prošla, uzela je abdest, klanjala farz, i vunenu pustekiju ponovo objesila na duvar. Onako bogobojazna zbog ne klanjanja jacije u vaktu, upita me:“Ćeri, lipa! Što me ne probudi, da klanjam namaz na vrijeme? Bog dragi, najviše voli one, koji redovno i na vrijeme klanjaju!“
„Znam, majko, da si u pravu. Moliću Boga, dragog, da ove tvoje grijehe upiše u moj tefter“ – čvrsto sam je stisnula, da sam osjetila kosti kako joj pucaju i radost se prostirala mojim venama, što imam ovo drago i milo biće kraj sebe.
Odmahnula je svojom staračkom rukom, u želji da, mi kaže da niko ničije grijehe ne može preuzeti, i da svako za sebe polaže račune na Sudnjem danu.

Tada smo već bili dobili struju, koja milina, gdje god kreneš, a ono svijetli, k'o u sred bijela dana. Vraćajući se sa postejinom iz druge sobe, vidjela sam majku kako sejri kroz uski pendžer. Ušuškala sam krevet, koji je čekao da mu se pridružimo. Ugasila sam zadnja svijetlo, i brzo se smjestila uz duvar, jer mati često noću ustaje na zahod i mora biti sa prednje strane.
Ovaj trenutak sam posebno voljela u svom odrastanju... Prije spavanja najarikam dobro vatru, izvučem kofu na pola, da nam plamen miluje sobu, razvučem store da nam zvijezde dođu u goste i brzo se ugnijezdim uz majku. Ona bi mi okrenula leđa, a ja sam se brzo privila uz nju, da sam jedva disala. Zauzela bi položaj kao u majčinoj utrobi, nježno je gladila po glavi, po njedrima, a često sam je znala škakiljati toliko jako, da se krevet tresao ispod nas. Kad bih se okrenula na drugu stranu i ona bi se isti tren okretala za mnom. Osjećala sam to drago, skrušeno i milo biće u svojim grudima, u svojim venama... Kad god sam dolazila kući ove idile neraskidive posebnosti su bile uvijek iste, uvijek naše i samo naše. Živjela sam za naše noći, naše priče, i za spoj naših duša...
Rat je prekinuo sve... Ostala su sjećanja i sjenke koje vječno žive u meni...
Ti nikuda nisi ni otišla, staričice moja!

Ajša i Nazif ispredali su najljepšu bajku svih vremena!

Dok je lampa sa neravnog duvara tjerala tamu u maloj sobi, dotle je jedan plamičak svjetlosti nenadano se iskrao i lagahno titrao razdraganim obrazima Ajše i Nazifa, čiji blistavi pogledi su ispredali najljepšu bajku svih vremena. Vrijeme kao da je stalo i zapisivalo svaki njihov damar, koji na mehkom dušeku ispijaju svoje želje. Ajša se trgnu iz blagog naručja svoga Nazifa i tiho ga zamoli:
- Nazife! Stid me oblačiti se pred tobom! Šćela sam da sačekaš malo u hodniku, dok se spremim za spavanje? - sagnula je sramežljivo glavu i čekala odgovor.
Nazif se nama dignu sa dušeka i uzvrati svojoj hanumi:
- Čekaću ispred vrata! Nemoj ni hititi! Nećemo dati vremenu da ide ispred nas! - šeretski se nasmija i polahko je izlazio zatvarajući vrata za sobom.
Ajša ostade na trenutak mirna i pribrana sa pogledom u mrklu noć, koja je čekala na njih. Zatim se dignu brzo na drhtave noge, a srce joj glasno lupalo ispod šarene bluze. Pruži korake do budžaka i štedeći vodu prvo opra noge, a zatim umi se hladnom vodom. Svoju tanku vestu smota i stavi je u praznu rafu njihova ormara. Gutljaji hladne vode kvasili su joj suho grlo, a svilena mahrama prekri joj fino oblikovana ramena, dok su pramenovi kose lepršali po njenim nabreklim njedrima. Iz svoga cegera izvadi dugačku svilenu spavaćicu bijele boje sa nježnim rozim cvijetovima po sebi i sjeti se trenutka kada je majka Đulse vratila se jednom sa pijace i tutnula joj u krilo šarenu spavaćicu – da joj se nađe pri ruci – ako zatreba. Takva haljinka se čuvala za, ne daj Bože, bolnice, ili baš ovakve prilike.
Spavaćica k'o da je po njoj mjerita, padala je po njenom fino izvajanom tijelu, i sejrila se od glave do pete – i zadovoljna je pravila lagahne korake do raskrilitog dušeka, prekrivenog bijelim čaršafom, a crljeni karirani jorgan i jastuk bili su smotani na uzglavlju njihove ležnice. Najradije bi se umotala u to šarenilo i zabranila i zraku i svjetlosti i Nazifu da je dodirnu. Voli ga, drhti sva od ljubavi, a neki golemi stid zarobio je njenu usplahirenu dušu.
Takve joj misli prekide Nazif, koji tiho uđe na prstima u sobu i zatvori vrata:
- Jesi li dobro, lipa moja? - i spusti se lagahno kraj njenog glasnog srca, milujući prstima njenu lepršavu kosu.
Nešto je bilo sveto u toj ljubavi, koju neprimjetno pomilova načičkano zvijezdano nebo kroz uski pendžer i osvijetli njihove staze i brežuljke. Sramežljivo, ipak, raskrili Nazif kockasti jorgan i prekri njihove strasti i
njihove nevinosti. Uzburka se svaki ćošak njihovog bića, dok su ispisivali svoje nemire na bjelini njihove čednosti...
Zora isprati mrklu noć i probudi Ajšu koja je uspjela na tren zaspati. Otvori snene kapke, kolutajući očima po plafonu, a zatim spusti blagi, sramežljivi pogled na svoga Nazifa, koji se pored nje umiljato smiješio melecima. Crna, gusta, kosa prikrivala mu je čelo, dok mu je desna ruka mlitavo visila oko njenog vrata. Brzo pogled spremi u stranu i zamisli se nad samom sobom:
„Kako ću sada svima pogledati u oči? Hoću li se snaći u novom domu? Samo da mi što ne zapne za noge i ne usadim se na vrh nosa? Neka prođe ovaj dan, a sutra će već biti lakšnje?“, kukala je u sebi i dizala se usplahirena Ajša polahko na noge.
Brzo obuče plave dimije i bluzu, skupi valovitu kosu, koja je još po krajevima bila mokra, i zavila je tegetnu, svilenu mahramu. Neki stid obuze joj ponovo tijelo, a pogled pokraj Nazifa ostade joj ukočen... Bijeli čaršaf, njenog poštenje - bio je ofarban u crveno! Nazor je htjela izvući tu crvenu bijelinu ispod Nazifa i sakriti negdje u budžak, ali nije joj pošlo za rukom. Nazif se samo okrenu na drugu stranu i još jače stisnu njeno poštenje. Taman, dok se pripremala da napusti sobu, čula je i Nazifa:
- Evo, sa'ću i ja ustati! Neću da budeš sama! Ajša, mojoj sreći nejma kraja! - ustade brzo na noge i stisnu se jako uz nju i poljubi je u obraz.
Dok je slušala njegove riječi, sagnu se brzo da sakrije to crvenilo na sred čaršafa, ali je prekinu Nazifov glas:
- Ajša, ostavi to! Najrađe bi sa ovim čašafom obletijo sav dunjaluk! Svima bi pokaz'o tvoju pripadnost samo meni, koju si čuvala za ovu našu noć i dičijo bi se do neba! Zato, neka bar mati dođe i vidi tvoje poštenje! - brzo navuče hlače i majicu na sebe i još jednom nježno zagrli svoju hanumu.
Ona se trgnu iz njegova naručja, sledi se i pomisli:
- Zar će svi morati gledati u njenu čednost? I svi će znati šta je sinoć bilo? - ispraćala je pitanja i sve više rumenila po obrazima.
Krenuli su zajedno u kuhinju u kojoj su djeca ležala po podu, sve jedno do drugog. Prođe pokraj njih obazrivo, da ne bi koje učepila, obrisa crni šporet i naloži vatru. Nazif je bio u njezinoj blizini, zadirkiv'o je i umilnim riječima i svojim nježnim rukama. Voda je već vrila za kahvu, a fildžani su bili poredani i čekali da se skrase u rukama ovih dobrih insana i da im otvori snene kapke. U tom se otvoriše vrata i prva se pomoli svekrva, a nama iza nje i svekar.
Ajša skoči na noge i pritrča prvo svekru, poljubi ga u ruku, a zatim i svekrvu.
- Sabahajrula, babo i mati! Jeste se naspavali! - i sagnu se da posluži prvo starješinu sa vrelom jutarnjom kahvom.
Počeše se i djeca dizati, jedno po jedno, i odlazili su na zahod i da se umiju. Na brzinu puna kuća čeljadi i još Ajša među njima. Sve je to sa nekim posebnim ushićenjem i velikom radošću posmatrala svekrva Zuhra. Odjednoč sekrva se negdje izgubi i nije je bilo zadugo. Kada se vratila, bila je vesela i čas je milovala pogledom svoga sina Nazifa, čas svoju nevistu Ajšu, dugo ne skidajući pogled sa Ajše...
- Lipa, naša Ajša! Sade sam sigurna da si na svom mistu! Vidla sam svojim očima tvoju čednost! Vaku sam nevistu šćela za svog Nazifa! I Bog dragi mi usliša želju! - smijala se na sav glas od dragosti i sve faćala pogled svoga Jusufa, da se prisjete i njenog poštenja.
Ajša je po kozna koji put propadala u abez i ponovo se vraćala. Nije mogla ni riječi izustiti, a njen Nazif se šepurio i ispod oka sejrio svoju ljubav, koja ga sinoć ispuni obavezom da je čuva, voli i poštuje do sudnjega dana...

NOĆ SPOJENIH DUŠA (odlomak iz romana)

Svježe aprilsko sunce polahko je zalazilo iza visokog brda, dok je Hazim umoran od silnog letanja za svojim identitetom naslonjen na recepciji hotela čekao ključ od iznajmljene male sobe. Ubrzo je umornim koracima grabio dugačkim stepenicama i otključavao vrata svog prenoćišta. Ugodna tišina milovala mu je preplanule obraze, spustio je lagahni prtljag na stolicu i krenu ka kupatilu da ledenim kapima osvježi svoje umorno tijelo.
Široki krevet se zatim ubrzo nađe u njegovom zagrljaju...
Okrenu broj telefona i nestrpljivo čekajući da mu se javi umilni glas sa druge strane žice:
-Halo! Jesi li se smjestila? – uslijedilo je Hazimovo zabrinuto pitanje.
-Prije nekoliko sati sam stigla! Čekam te nestrpljivo! – čežnjivi glas je ozvanjao u maloj Hazimovoj sobi.
-Sutra ujutro nestrpljivo čekam ličnu kartu! I namah krećem ka svojoj vječnosti! – pomalo tužno uslijedio je Hazimov odgovor.
-Žao mi je! Hladna soba mi noćas neće dati oka sklopiti! Željno te iščekujem! – drhtavi Esmin glas se širio Hazimovim venama.
Obadvoje sa sjetom u sebi spoznadoše da će se vidjeti tek sutra navečer.
Esmin čežnjivi uzdah uzburka tišinu, potom spusti svoje tužno lice na bijeli jastuk. Tople njene suze su završavale na kraju mokrog jastuka, a tužni pogled joj zastade na plafonu iznad njene glave. Prebirala je po svojim sjećanjima.
Imala je osjećaj da cijeli život čeka, a sama nije znala čemu da se nada. Svoj život je bojila nestvarnim likom koji je prati vjekovima. Osjetila bi često puta u svojoj blizini njegove lagahne korake, osjetila bi njegove dodire, topli njegov pogled po svome tijelu, a nikada ga nije dodirnula. Znala je da će nevidljiva silueta jednog dana oživjeti u njenim snovima... I desilo se... Javio se iznenada i odmah je spoznala njegovu vječnost u sebi. Družili su se u svim životima ispred, a nikad se nisu sreli. Takva razmišljanja su toplila njenu dušu u svitanje tog aprilskog jutra. Blagi osmijeh nestajao je na kraju njenih rumenih i vrelih usana i zatvori najednom umorne kapke. Probudila se tek iza podneva. Pogledavši na sat, okrenu se prema prozoru i skoči brzo iz kreveta, razmaknula je zavjese i žarko sunce joj bljesnu po blijedim obrazima.
Pomisli u sebi:
-Trgni se već jednom! Iako si na samom kraju bez kraja večeras tek život počinje za tebe! – zatim se nesvjesno našla pred ogledalom i posmatrala drago lice ispred sebe. Ponekad joj se to lice smiješilo, ponekad je tmurno bilo, a sada posebna dragost izvirivila je iz njene razbarušene plave kose, crnih očiju i preplanulih obraza. Osjeti kako joj neka milina titra cijelim tijelom. Namignu sama sebi i brzo se smjesti ispod ledenih kapi...
Nedugo zatim spustila se niz stepenice i lepršala ulicama živahnog grada dodirujući pogledom sve oko sebe. Osjećala je lagahni povjetarac na pramenovima svoje kose, osjećala je zelene proplanke i dugačku aleju visokih jablanova koji su ispredali svoje zanimljive i tajnovite priče. Vratila se tek u sumrak sa punim kesama i provjetrenom dušom.
Bacila se odmah na veliki krevet i nesvjesno grlila cijeli svijet. Vrijeme je odmicalo svojom putanjom, a ona je čekala davno obećano vrijeme. Zamišljala je njegove oči, boju kose, mehkoću prstiju i otkucaje srce. Kad god bi pogledala na sahat okačen na zidu, imala je osjećaj da kazaljke stoje, a venama joj je tekla uzavrela krv.
Pitala je samu sebe:
-Kako mu prići? Da li na vratima čvrsto se stisnuti u njegov zagrljaj? Da li ga gledati sa distance? Da li vrisnuti iz sveg glasa i reći mu koliko ga voli? Ili mirnio čekati njegove želje?
Iz takvih misli trgnu je lagahno kucanje. U jednom trenu se našla ispred vrata i već se ključ vrtio u njenim drhtavim rukama. Na širom otvorenim vratima ugledala je poznato lice sa recepcije, a iza njega je stajao on. On, koga čeka vjekovima, kojeg pozna i dušom i tijelom, kojem čita misli i koji kola njenim venama. Recepcionar se ubrzo vratio svojim obavezama, a oni su ostali nijemi dok su im pogledi sudarali se negdje na sredini sobe. U jednom trenu protutanjala je prošlost, sadašnjost i budućnost i stale su kazaljke.
Esma je uzburkanom dušom dodirivala čovjeka koji nikada nije bio daleko. Poznavala ga je... Bio je baš onakav kakvog ga je daljinom dodirivala. Hazim se približavao njenim uzburkanim mislima, dok su mu drhtave ruke grlile njena ramena i vrat. Smjestio je svoj pogled u njene sjajne crne oči i tako spojeni ostali su zarobljeni u svojim nemirima. Željeli su ovaj trenutak da traje vječno...
Kiša se polahko počela spuštati niz veliko pendžersko okno, a kapi su rominjale po sivom limu i stvarale lijep ugođaj za nedosanjane snove.
Sjeli su na kraj kreveta i odmotavali film svoga života...
Esma se duboko zagledala u njegove crne oči i tonula je u prošlost... Tek sad je osjetila sve vrijeme ispred. Osjetila je da nikada nije sanjala, već je živjela u drugim prostorima i nedokučivim vremenima... I on joj ispriča isti scenarij svoga života.
Istovremeno su se pitali:
-Da li smo stvarni? Ili ljudi oka nas nisu postojani? Da li je život ispred i bio život? Ili tek sada čekamo našu stvarnost?
Zaključili su da nikada nisu imali svoj dom, bez obzira što im je kuća bila puna. Nikada nisu bili svoji, a u punoj kući bili su sami, prazni, nepostojani. Da li će ikada zajedno krenuti u nepoznate prostore i zaustaviti vrijeme? Mnoga pitanja bez odgovora gubili su trag u tihoj, kišnoj noći... U tišini dodirnuli su svoje duše... On se preselio u njenu dušu, a ona je kolala njegovim bićem. U tim previranjima duše i tijela dočekali su zoru... I još jednu zoru...
Došao je trenutak da svako krene u svoju prazninu. Nijemi vrisak izvirao je iz njihovih drhtavih tijela... Tople suze pravile su široke brazde po njihovim obrazima. Vazduha je bilo sve manje, a tuge i boli sve više... Zatvoriše se vrata njihove vječnosti i svako krenu nestvarnim stazama zbilje. Ostade mala soba da čuva tajnu dvoje nestvarnih, koji nikada neće nestati. Visoki jablanovi u svoje krošnje ušuškaše njihove nemire.
Drugi dan poslije odlaska, Hazim se tužno javio:

-Esma, moja! Ostao sam zarobljen u našem zagrljaju! Ostao sam u maloj sobi našeg postojanja! Sa sobom sam ponio samo hladne kišne kapi, koje mi lome dušu i sjećaju na tebe!
Esma je samo slušala eho riječi iz daljine i nije ništa govorila. Danima je bila zarobljena u njegovim očima, njegovom zagrljaju i njihovim spojenim dušama...
Jednog dana Hazim joj se javio sa putovanja iz Istambula. Na svako njegovo pitanje ona je kratko odgovarala... Osjeti da je duša izdaje...
Drugi dan kada se malo pribrala, zamišljala ga je kako leprša istambulskim ulicama i sa blagim osmijehom na usnama jedva mu je pisala:
-Nedostaješ mi, ljubavi moja vječna! Srce me izdaje! Teška praznina me guši! Voli...m....voli...m...
Tog dana poslije sastanka, Hazim je prvo pogledao u telefon. Skamenio se na zadnjoj nezavršenoj rečenici. Neka strašna bol mu je strujala cijelim tijelom. Gušilo ga nešto jako. Obuzela ga hladnoća i drhtao je kao list na vjetru. Osjetio je da joj se nešto strašno desilo...
Svi pokušaji da dobije bilo kakav odgovor na svoje sumnje ostali su uzaludni... Poslije nekoliko dana iz novina je saznao da je njegova Esma preselila na onaj svijet. Osjeti koliko ju je volio njen narod...

Prije vremena se vratio sa službenog puta... Više ništa nije imalo smisla... Zatvorio se u svoju sobu... Gledao je u prazno... Želio je dodirnuti njenu dušu... Njen mili i dragi lik mu je titrao ispred zamagljenog mu pogleda. Pružao je svoje drhtave ruke i dodirivao njenu siluetu. Ustao je lagahno sa kreveta, još čvršće je zarobio u svoj zagrljaj i uputio se prema visokoj Šari. Skoro negdje pri samom vrhu ove nedokučive planine, poželi da je spusti kraj sebe na zelenu, cvijetnu i mirisnu livadu. Sunce je sramežljivo izvirivalo iza sivih oblaka... Spustio se na zemlju i lagahno je položi uz svoje drhtavo tijelo. Zatvorio je umorne kapke i polahko prstima klizio po mirisnoj travi. Iz daljine je čuo njen blaženi osmijeh i eho njegovog imena. Trčala je po perivojima u bijeloj dugoj haljini dok joj je plava kosa lepršala po zelenoj travi. Povjetarac je pratio njenu ljepotu... Najednom nestala je iza visokog brda...

Hazim se naglo trgnu, dozivajući izglasa svoju dragu Esmu... Od silne tuge otvori natečene kapke i na svome dlanu ugleda uspavanu šarenu leptiricu. Znao je da je to njegova Esma. Nije mogla bez njega... Njena duša je ostala zarobljena u njegovoj duši one kišne noći u sobi njihove vječnosti...
Prolazili su dani... Ništa više nije bilo kao prije... Hazim se više nije vraćao kući. Tražili su ga svugdje... Jednog dana na samoj uzvisini prelijepe Šare ispod vedrog neba, lutajući čoban pronašao je uspavanog Hazima, ukočenog i hladnog tijela, a u ruci je držao svoju šarenu leptiricu, dok mu je blagi zaleđeni osmijeh zarobio vječnost njihova postojanja...