EKMEKLER ASKIDA ÜSTELİK
Ekmeği öpüp başımıza koyardık
Görseydik yerde.
Sofrada en ufak kırıntı bırakmazdık.
"yerseniz, para bulursunuz bahçede" derdi annemiz.
Çocuktuk işte kanardık.
Koşardık bahçeye.
O da ne?
Yerde para.
Eğilip alırken "doğru söylemiş annem" düşüncesiyle koşar
ellerini öperdik.
Ne yemeğimiz
Ne ekmeğimiz atıktı...
Ne de babamızın emeği.
Sofraya neşeyle, mutlulukla oturur, ağız tadıyla çiğnerdik lokmalarımızı.
Yıllar koşarak kaçtı sanki önümüzden
Biz düşe kalka koştuk tutarız diye peşinden
Yaralar dizlerimizde açılmadı sadece
Acısıyla, sızısızla yüreklerimizde.
Ne sevgiden eser
Ne saygıdan
Ne de merhametten bi'haber kaldı.
Teneke kutulardan kumbaralarımız yok
içine atacağımız paralarımız...
Ekmek kırıntılarını kuşlar mı yedi?
Her sabah avucumuzda üç kuruşla koştuğumuz bakkal amca yok artık.
Yerinde yıkıntılarını gördüğümüz.
Uzak!
Uzak evlerimiz
dip dibe,
üst üste,
kat kat olsa da.
Sağımızda kim oturur, solumuzdakiler kimler,
Alt kattakiler aç mı, neden kavga eder üsttekiler?
"Kutu kutu pense, elma mı yerse
arkadaşım Ayşe arkasını dönse..." seslerini duyamıyoruz.
Sayışmıyoruz
El ele tutuşup, oynamıyoruz.
Elmalar çürük
Ekmekler ASKIDA üstelik.
Cometarii