Violeta Sekovska is a graduate librarian and representative of Macedonian contemporary poetry.She is born on May 2 in Skopje, Republic of Macedonia.Creates poetry from the youngest age,Bbut he begins to present his poetry in 2011 with her first book,, Macedonia",then, "Lane Roe and Deer" "I Exist" and "Damari".Poetry Collection "Fifth Element" "Somerset",,Pearl" and ,,Jacob's World" book of Macedonian-Croatian friendship "Steps to heaven" ,,Violeta Sekovska"international poetry collection
"White Rose" and others.Her poems can be also found in Anthology on English Language,in two Anthologies in Macedonian language.Her poems are in more than 50 International collections through the Balkans.Sekovska is the creator of the poetic-musical performance "With Love for Macedonia"with which she has performed throughout Macedonia, in the Republic of Albania, the Kingdom of Denmark, the Republic of Croatia, the Republic of Serbia and the Republic of Montenegro.Sekovska's poetry has been awarded numerous times from prestigious and renowned associations and institutions in the country and in the Balkans.Poetry is harmoniously designed,metric carefully calculated and resembles the work of the old masters of humanism and the renaissance.Her verses are dominated by patriotic, spiritual-religious and love motives.
Твоето име
Го напишав твоето име
на плочата на судбината
Се замотав со надежта
а розиниот мирис на душата ја топи свеќата..
Стравувам од нељубовта
не знам, можеби од љубовта,
стравувам од себе, од нежниот допир,
збрчканата душа можеби и ќе научи,
но може ли да сфати?
Со љубовта војна водев
ден-ноќ
слабо наоружана
секоја битка ја губев.
Влажниот мрак ми ја воденеше косата,
ми ги воденеше прстите,
за на крај фрлена некаде долу,
ја барам молитвата, надежта,
не давам срцето да ми замрзне,
ранета ја чуствувам топлината на животот..
Сфаќам љубовта е во се'.
Бог е во мене!
Запејте за молкот
Запејте за молкот и тишината,
за земјата која се уште гори без да догори,
те носат завиткана во црвено платно,
од водата пламени јазици се виткаат,
реката нацртана во катранот се влева.
Сонцето изгрева над планината,
јас заоѓам зад реката,
пуста далечина
да се сретнеме да се прашаме
род ли сме од каде сме?
Да не ми е глува молитвата,
пред сонцето пред земјата црвена,
куќи соѕидани од солзи и черепи, од стари песни и ора,
камења носам од животи погребани.
Да не ми е глува молитвата ќе се кренам од тињата
од лебот крвјосан,
на плеќи ми тежат самогласките од војните,
туѓите несреќи ми лазат низ телово..
А вие не прекинувајте,
запејте ја, на македонски, онаа, нашата...
Човек си!
Може ли сонцето да се избрише,
носејќи ја душата низ сината боја на пурпурот..
Може ли дрвото на животот
да се сопре да цвета во различни бои?
Можеби ќе подзастанеш
умот да го одврзеш
мостови да изградиш
ново небо да соѕидаш.
Уште еден ден
на заоѓање, изгревање,
ранети души, лузни од животот.
Подзастани...
Од огледало магла избриши
Погледни се..
Човек си!
Cometarii