Netë kujtimesh...
Shtëpinë e prindërve shita,kohë mē parë
S’ju duhet më, mendiva, ata kanë migriar...
Mes kujtimesh ngriva e shkreta, në të qarë,
Ç’trishtim pēr fëmijët, me prinder të larguar !
Shtëpinë e vjetër e shita, t’iu bleja një të re,
Kur tē kthehën, tē lumtur të jetojnē, mendova...
Çelësat, ua dhashë pronatēve tē rinjë, atje :
- Paq fat, mē uruan, ta gëzoni, une ju urova !
Pak ditë kaluan dhe telefoni me zgjoi, në mesnatë...
-Të na falësh, dēgjoj, dhe unë mbeta e habitur..!
Pronari i shtëpisē, më thotë, se: - Këtu çdo natë,
Një vajzë e vogël qanë, si prej gjumi ngritur !
Ndoshta, fëmijeria ime, mendova nje moment,
Vitet e mia janë, që kanë mbetur aty ngujuar..!
Sa shumë kujtime, që therrasin nga ajo jetë,
Dhe sa mall,për prindërit, qe larg kanë shkuar !
Nxitova drejt shtëpisë sē prindërve, në errësirē,
- Lekët po ua kthej, miqtë e mij, mē duhet shtēpia...
Ajo vajza e vogël, që qanë çdo natë, jam unë
E hapat që dëgjoni janë vellai e motrat e mia..!
Ndaj shtëpisë së prindërve jo, s’behet mekat !
Unë, kurrë më kësaj jete, askujt s’do t’ia shes.
Fëmijeria ime endet dhomave, posht e lart...
Sa herë të më marrë malli, atje do ta thërres !
Motrës time!
Ulur jam në shkallët e drunjëta të shtëpisë
Me sy përcjellë hënën, që fshihet dritareve,
Vjeshta këndon me gjethe rreth e rreth avllisë,
Një këngë të trishtë,si kënga e marinarëve...
A të kujtohet motër, ajo koha e bukur më parë,
Ajo dallëndyshja që nisej larg, larg në fluturim..?
Që fluturonte reve, me zogjë të tjerë, pa u ndarë,
Syve të saj ruante portretin tënd, portretin tim !
A i mban mend xixillonjat, at fillim pranëvere...
Ato dritëza të vogla, kudo kopshtit shpërndarë !
Ti doje duarëve ti shtrëngoje, vrapoje si të ishe erë...
Me lotë qeshte dhe hëna, si me argjend e larë !
Këtë libër kujtimesh, e hapa këtë natë...
Ti erdhe nga mërgimi motër, do nisesh përsëri,
Sirtarit të vjetër ruaj një kukull, bërë me lis të thatë...
Sa herë për ty më merr malli , i flas si të jesh ti !
Do kthehesh motër, në vendin tënd, përsëri...
Në shkallët e drunjta do të pres, si çdo mot
Do qeshim me kukullën e drunjtë, unë e ti...
Dhe të voglat xixëllonja, që si kapnim dot !
Mikja ime !
Këtë fillim pranvere, u takuam përsëri
Nuk kishte më inate, me vite ishin shuar...
Kujtuam ditët e bukura, kur ishim fëmijë
Dhe fushën e vogël, me luledele mbuluar.
Kujtuam lumin, kur frynte ajo erë e lehtë,
Ato pemët e ullirtë, që ishin përqark,
Ndërtonim varka letre, sikur të ishte det,
I mbushnim me ëndrrat tona, t’i çonim larg !
Atë, ditë e mban mend, kur pamë dallëndyshen e parë,
Nga gëzimi, fluturuam, tham : - Erdhi pranvera !
Dhe kërkuam per manushaqën, nga dimri i tharë,
E për atë folenë në ballkon, ku kthehen ngahera...
Ku prisnim perëndimin e diellit, deri vonë...
Kur ditët tona vraponin, sikur të ishin një lojë !
Unë, netëve të mia, sjellë ndër mend gjithmonë,
Sa u lumturuam të dya, kur pam një xixillonjë !
Pranverat tona, mikja ime, kanë mbetur larg,
Ajo fusha me luledele, nuk është atje më ...
Një ditë mbiu papritur, një pallat i madhë...
Ato luledelet u shtypën. nga ne s’mbeti asgjë ,
- Mos kërko më kot, o mike, këtë pranverë !
Gjurmë të fëmijërisë, sdo gjesh askund !
Ka mbetur vetëm ai lumi, ku fryn mbi të një erë,
Ato varkat, mbushur ëndrra, akoma i përkundë !
Mos kerko
Mos kërko, të kthehemi bashk, përsëri
Vite me radhë luajtem të dy at lojë,
Unë betohesha për Zot e Perëndi...
Si ti askush, s’mundet të më dojë !
Por atëherë dashuria ishte e verbër,
Përqafimit tënd sa e bukur dukej bota..
Nga turpi puthje vizatoja, t’i nisja në letër,
Të dua të shkruaja, përjetësisht e jotja !
Mos kërko, të kthehemi bashk, përsëri !
Një përrallë, që vetes ja kam treguar gjat...
Flokët më janë thinjur, as ti nuk je më i ri,
Zjarrin që shuan koha, vështirë të ndizet prapë !
Ca grimca vajzërie, kanë mbetur tek unë,
Buzëqeshja që të ç’mendëte, është akull e ftohtë !
Dritareve për ty smendohem e pa gjumë...
Ndonjeherë ndarjet vijne bukur ne kete bote!..
Endërroja!
Sa herë, kur isha fëmijë, ëndrroja..
Të kisha një të madhe e të bukur shtëpi !
Me duart e vogla, një curril uji mbuloja,
Që rridhte tavanit si një etyd, si melodi...
Çfarë binte jasht, hynte tek ne brënda,
Sa herë më flladiste era, në gjumë rënë !
Një shtëpi e bukur më shfaqej në ëndrra...
E hëna sikur në supin tim, kokën kishte vënë !
Sa herë ëndërrova atëherë, si për çudi
Sikur botën shtrëngoja duarëve të mia..!
Më vinte ëndrrave një e bukur shtëpi
Qiell i pa fund blu,ishte për ne çatia !
Ndryshoi koha, unë u rrita, nuk mbeta fëmi
Në një shtëpi të madhe jetën ndërtova,
Nje ditë më mori malli për rrekëzën mbi çati,
Mbylla sytë,në kujtimet e largëta fluturova !
Cometarii