Ah! Kınalı Ceylan
Kınalı gözleri dağlara vuruyor ceylanların
renk değiştiriyor hayat
aşka taht kuran rüzgar saçlı kızın sevdasında
kirli yağmurlar yağıyor kimsesiz yalnızlıklara
hava nemli gözler buğulu
yollarda ayrılık türküleri
her sabah gözlerinden
bir kuş uçuveriyor öyle bembeyaz
hüznü demlenen şiirler çiziliyor rüzgara
bir sabah diz çöktü
yalvardı asrevya
ellerini açıp gökyüzüne
sel oldu gözleri
taştı denizler
utandı nergizler
boyun eğdi gül
ağladı gelincikler gelin gelin
kurtar beni diye haykırdı
yankılı kayalara
kurtar
duymadı kimse
bilmedi kimse serzenişini
inledikçe
yaktı yüreğini çaresizlik alevi
sonra
töre diye
ölüm öptü gül dudağından
sustu dağ
sustu rüzgar
sustu asrevya
sarıp yüreğine ahları
ruhunda isyan
yüreğinde kan
ve
çağının utancını bırakarak ardında ...
O Benim Yavrumdu Kurşuna Dizdiğiniz
O benim yavrumdu kurşuna dizdiğiniz
dokuz ay umut içinde taşıdım karnımda
canımla besledim, sevgimle yoğurdum
sancılar içinde doğurdum onu
her gece huzur içinde yatırdım koynumda
O benim yavrumdu iple boğduğunuz
tanrılardan dileğimdi o
yemediğim yedirdiğim
kötülüklerden koruyup
tanrıya bin kez şükür dediğimdi
O benim nazlı baharımdı
yatırıp koynumda huzur içinde
saçlarını koklayıp her sabah
uyandırmaya kıyamadığımdı
o benim yavrum, nazlım, nazenimdi
can pâremdi, ciğer parem, cânım, canımın içi
sıcak, sımsıcak nefesini içtiğimdi o
kalbimde büyütüp, kucağımda bellediğimdi
can yoldaşım, arkadaşımdı
ona anlatırdım her derdimi, sırdaşımdı o
özenle büyütmüştüm
kıydınız namus adına, namusuzca
söyleyin bana beyler, efendiler, elleri kırılasıcalar
“sizi de bir ana doğurmadı mı? ”
nasıl kıyılır süt kuzusu bir yavruya
gözlerinde yittiğimdi o, göz aydınlığımdı
kalbimin hiç bitmez sevinci, saçlarını ördüğüm
her gece rüyalarımda gördüğüm
yüzünde sevindiğim, bakmaya doyamadığımdı
içimde bin isyan ateşi taşıyorum şimdi
volkanlar kadar kızgın ve har
ben yavrumu yitirdim
yüreğim alev, alev yanar
ben anneyim yaşamı doğuranım ben
yaşamı savunan benim, inanmam ölüme
yere batsın tanımam törelerinizi
barbarca töre cinayetlerinizi
O benim yavrumdu kurşuna dizdiğiniz
oysa sarılıp uyuyacaktık daha beraber
masallar anlatacaktım ona
uykuya dalacaktı masumca
daha anlatacaklarımız vardı ana kız
öpüp koklayacaktım saçlarını daha
kıvrılan uçlarını alıp avuçlarıma
yüreğinin sıcaklığını hissedecektim yüreğimde
birlikte yaşayacaktık bir ömür
kah durarak bir uçurumun kıyısında
kah ağlayacaktık, kah mutlu olacaktık
kefensiz, törensiz bir çukura attınız onu
utanırım her defasında gözlerinize korkuyla bakmaktan
utanırım her defasında sizinle aynı dünyayı paylaşmaktan
yere batsın tanımam törelerinizi, ben anneyim
şimdi yaralı bir kuş gibi çırpınıyor kalbim
şimdi param parça her yerim
şimdi kış kadar soğuk ve çaresiz ellerim
şimdi pınarlar gibi çağlıyor gözlerim
o benim sevdamdı, o benim yavrum, o benim anam
kara gözleri, sütten ak elleri vardı
O benim yavrumdu, alnımın akı
namusuzca kurşuna dizdiğiniz, namus adına
ben anneyim yaşamı doğuranım ben
inanmam ölüme
yere batsın tanımam törelerinizi
tanımam barbarca cinayetlerinizi, ben anneyim...
şimdi acılardan bir dünya kurdum kendime
pınarıma ateş saçtılar alev alev acıdan
kurudu cansuyum, kör oldum
oy görmezlik “kör olmada gör beni”
“imanın var mı senin”
Kadınım ben, küskünüm, isyanım dilimde saklı
Kadınım ben anadoluda
küskünüm
doğunun dilsizliğidir adım
sancılar coğrafyasında
yaralarını acıyla saran
çocuklarını acıyla emziren anayım
duyun beni
yüreğini hüzne, hüznü dilsizliğine gömen
yaşamın uğramadığı bir coğrafyada
her gün yeniden bağrını döven ölümlerde
acısını yüreğinde saklayan binlerce anayım
bilin beni
taştan değil, acıdan yaratıldık
sırtımızda yaşam ağrısı
dilimizde binlerce kilit
gözlerimizde kara bir yas
yaşam yerine,
kasırgalara,
kör gecelerin karanlığına sarıldık
görün bizi
çaresizlik ve yoksulluk girdabında
Kirpiklerimiz nemli, bağrımız yara
dünyanın bütün pencerelerine kapalı gözlerimiz
acıdan, dinden, kederden perde çekilmiş gözlerimize
kör olası törelerinizden...
görün bizi
Cometarii