POEZI NGA POETJA
TARANA TURAN RAHIMLI - Azerbajxhan
JU NUK MUND TĖ VIZATONI FOTON TIME
Ju mund të vizatoni një foto të një peme ose një guri
Ju mund të vizatoni një pamje të dimrit të zbehur në pranverë
Ju mund të merrni gjithçka që shihni në këtë botë,
Ju nuk mund të vizatoni foton time…
Ju mund të ngjani me sytë dhe qerpikët e mi,
Edhe ju mund të gjeni ngjyrën e fjalës sime.
Mund të tërheqësh durimin e verbër brenda meje,
Ju nuk mund të vizatoni foton time.
Ndoshta mund të vizatoni zemrën e një të huaji,
Ndoshta ju mund të rrëzoni pritjet në brendësinë time.
Ndoshta ju mund të derdhni shpirtin tim në bojëra,
Ju nuk mund të vizatoni foton time.
Imazhi im do të jetë gjithmonë para syve tuaj,
Por ju nuk mund të shihni vetë qenien time.
Jeta juaj mund të ketë mbaruar, por ajo foto nuk do të përfundojë,
Ju nuk mund të vizatoni foton time.
DUKE KTHYER SHPINËN
SHIKOJ JETËN
"Deti i mendjes" së gjyshes sime,
Unë kam qenë vajza “përkëdhelur” e gjyshit.
"Rrjedha e fshehtë" e nënës sime
Unë kam qenë vajza “djalë” e babait tim.
Ai kishte besim në shtëpinë tonë
Të gjithë më pëlqenin
Ata e besuan fjalën time
Si një fjalë e vërtetë mashkullore.
Ajo u rrit në mua
Ky besim, më dha besim
Çdo ditë “zbulonte” nga pak
Babai dhe nëna ime tek unë.
Në një besim të tillë
Mësova si të jetoj.
Ata e besuan fjalën time
Mësova të qëndroj në fjalë.
Lak-lak në zemrën e foshnjës
Ata bënë një model besimi.
Ai e njohu të vërtetën në kohë
Ata më dhanë besimin.
Për të jetuar me ndershmëri
Kam mësuar nga njerëzit e duhur.
Duke mbajtur si një pishtar,
Një nga njerëzit që kamë në zemër.
Unë eca larg nga gjysma,
Unë u mbështeta në tërësi.
Në vend që të qeshja si një hipokrit
Unë qava me të vërtetën.
Rrugëve që kam ecur pas,
Unë shoh të çara në gjurmët.
Ai më mbajti mbi supe
Nga ku shikoj, shikoj JETËN.
UNË JAM NJË GRUA
Unë nuk jam piktor
Por unë di shumë ngjyra
Shumica e piktorëve nuk i njohin ato:
Ngjyra e dashurisë, ngjyra e mallit, ngjyra e pikëllimit…
Unë nuk jam kompozitor
Por unë jam në gjendje të dëgjoj tingujt
Të cilat asnjë kompozitor nuk mund t'i dëgjojë:
Harmoninë e shëndoshë të ndarjes, bashkimit dhe shpresës.
Unë nuk jam kopshtar,
Por ndërsa ndjej aromën e luleve,
Unë gjithashtu mund të ndjej aromën e ditëve dhe muajve
Kurorë aromatike ndjenjash shumëngjyrëshe
Jepi një bukuri jetës sime.
Unë nuk jam piktor
Unë nuk jam kompozitor
Unë nuk jam as kopshtar…
Unë jam një grua
Të cilin Zoti e krijoi
Në një orë të këndshme…
Aty është drita e dashurisë së Zotit
Në sytë e mi dhe në zemrën time ...
AZERBAJXHANIT DO TË JETË ME JU!
Shpirti i gëlltitur nga kjo tokë
Ishte shpirti im i plagosur.
Rrjedh nga ata gurë
Gjaku i zemrës sime.
Ku është atdheu im?
"Ndihmë" në çdo zë.
I mbytur nga ëndrrat e reja,
Në frymëmarrjen e foshnjës që gulçon.
Qytetet e rrënuara
Unë jam ai që rënkon poshtë.
Duke qarë në kokë,
Unë jam ai që dëgjoj britmën tuaj.
Këto netë pa gjumë
Errësira juaj lindi.
Në çdo shtresë orteku
Ishte shpirti im që u dërrmua.
Bota shkëput boshtin e saj,
Guri, shkëmbi është i dobët.
Qielli dhe toka janë të bekuar, o Zot,
Reja, qielli vajton.
Ajo që nuk dëshiron krijuesi
Kulla e Mijëvjeçarit po bie.
Sfidat e liga përsëri,
Po shembet, po shembet kudo.
E ke parë Turqinë time?
Dhimbja digjet dhe digjet.
Nga sytë e një fëmije
Botët po shikojnë.
Dhimbje e madhe, vëllai im i dashur!
Ai është pranë jush.
Sara do të jetë me ju
Kjo plagë është Azerbajxhani.
Si dolët nga provat,
E dini, dhe kjo do të kalojë.
Në vendin e çdo guri që bie
Mali që shpon qiellin do të marrë fund.
8. 02.2023.
ËSHTĖ BUKUR TĖ JETOSH DHE ĖSHTĖ BUKUR TĒ VDESĖSH
Nëse e mbani shpirtin tuaj të pastër në të gjitha moshat,
Ti i lyesh melhem një zemre të plagosur,
Kur qesh, qan nga gëzimi,
Është mirë të qash, është mirë të qeshësh.
Jeto me zemër, thuaj fjalën tënde,
Nëse nuk e ushqeni veten,
Nëse nuk përkulesh, mos shiko larg
Është bukur të takosh botën.
Nëse mund të mbani barrën tuaj,
Nëse mund të puthësh kokën,
Nëse mund ta jetoni jetën tuaj me nder,
Është bukur të jetosh dhe është bukur të vdesësh.
DO TË ISHTE MË MIRË VETËM PËR NJË DITË
TË JESH FËMIJË NË KRAHËT E ZOTIT
Do të ishte më mirë nëse dikush i shëndrrohet në blete,
Dhe vendosuni në lulet e botës.
Kur ju dridhen buzët nga lumturia,
Ju nuk do të mund të gjeni një fjalë.
Lëreni frymën tuaj të thahet
Për shkak të ngazëllimit.
Kur harron tokën dhe qiellin,
Zoti i plotfuqishëm të ruajtët.
Do të ishte më mirë nëse shpërndaheni si yje,
Pastaj të mblidhemi së bashku për të qenë dielli.
Për të fshirë këtë botë nga kujtesa juaj
Dhe për të filluar të njihemi përsëri me të.
Lëreni të mbahemi nga dorën e Zotit
Drita e Zotit ndrit në zemrën tuaj
Do të ishte më mirë dhe sikur për një ditë,
Të jesh fëmijë në krahët e Zotit.
TË GJITHË NUK MUND TË JENË VETËM
Strehim nën hijen e një të huaji
Aty ku nuk mund të marrësh frymë.
Rrënjët mos i bëni atdheun tuaj
Në telashe që nuk të zë gjumi në zemër.
Parfumo djathtas, majtas,
Një era e zezë ju vjen rreth
Do t'ju përzënë dhe do t'ju përmsllojnë.
Emri i një burri, është prezantimi i tij
Mos qëndroni në errësirë
Në shpellën e lakuriqëve të natës.
Në mesin e besimtarëve
Prisni, dielli do të lindë përsëri.
Shuaje zjarrin që digjet në gji
Mos ndiz zjarr në zemër të gurit
Mos ik
Qëndroni vetëm me pikëllimin ndonjëherë.
E vërteta thuhet, nuk merret,
Jo të gjithë mund të qëndrojnë vetëm.
Jeta është përtej fjalëve,
Jeto fjalën jetë në poezi.
PO JAPIM MARTIRË
Ne japim dëshmorë, faleminderit mëmëdheut,
Nuk ka vend për heronjtë e larguar.
Në shumicën e shtëpive lind një djalë,
Jo të gjithë rriten për të qenë djem.
Ne mallkojmë luftën, gjakun,
Ajo re bie përsëri mbi ne.
Një herë e një kohë, një nënë qante për fëmijën e saj
Tani ajo e mbështjell nipin e saj me një qefin.
Brezat ndryshojnë, armiku nuk ndryshon.
Lakmia e tij po rritet, dhe pak mëri.
Si ajo nënë që u shndërrua në një statujë akulli
Ju nuk mund ta mbroni fëmijën tuaj nga ngrica.
Çdo martir bëhet një yll në qiell,
Ylli i fatit të një vajze po shuhet.
Vendi i burrit në tryezë është bosh,
Shija dhe kripa e furrave.
Edhe pse e mbante kokën lart me krenari,
Babai juaj i trishtuar po qan.
Ai e di se i biri mbron tokën,
Gjen një ngushëllim: Bir i vendit tënd!
Karvanet e makinave nuk mbajnë nuse.
Dëshmori sinjalizoi largimin e tij.
Një i ri që u rrit pa baba dhe nënë
I gjithë populli qan dhe thotë “Unë jam martir”.
Basatët luftojnë në sheshin e burrit,
Fanatët nuk ngopen me gjak trimi.
Një botë e shurdhër, një botë e verbër,
Ai beson çdo gënjeshtër të yndyrës së tij.
Rasti është i njëjtë, armiku është i njëjtë.
Ai takoi marifetin dhe kurthin.
Qindra vjet gjak i derdhur padrejtësisht
Erë e freskët, ngjyra ende.
Ne japim dëshmorë, faleminderit mëmëdheut,
Nuk ka atdhe pa vdekur për të.
Me fitoren hallall që vjen pas fitores
Asnjë gjak dëshmori nuk ka mbetur në tokë.
NJERIU NË LUFTËN E FUNDIT
Zot, çfarë është kjo?
Një mur memec në të katër anët.
Asnjë frymë në të,
Cila është vdekja ime këtu?!
Errësirë kudo,
Heshtje gri në dritare.
Çfarë ylli vezullues
Çfarë reje zvarritëse.
Ai është i shurdhër dhe i verbër
Këta gurë të tmerrshëm.
Nëse fluturon afër, do të rrjedh gjak
Zogjtë tuaj do të bien.
Zgjoje zërin e zinxhirit
Unë jam i mërzitur, jo nesër.
Çfarë meritë për të fituar,
Nuk ka mëkat për të fundosur.
Në pemën e ngushtë të mirësisë
E keqja e ka kapluar botën.
Ai ngriu në dorë
Pena e engjëjve.
Lutjet nuk mund të kalojnë
Nga një tavan i fortë.
Bota nuk e di
Nga stuhia e kthimit.
Loja ishte ajo lojë,
Mashtrim i ri, shesh i vjetër.
Dorë për dorë me djallin
Njeriu në luftën e fundit.
PRA, TA NJOHIN GURIN E HESHTJES
UNË HESHTA, ATË E DI GURI
Çfarë ishte ky vend, çfarë ishte ky cikël,
Kush më dërgoi këtu?
Burra gjigantë që panë një rrugë,
Më tërhoqën në njëqind rrugë.
Ata nuk dëgjuan atë që dëgjova unë,
Ata nuk ishin të kënaqur me pikëllimin,
Nuk më lanë vend,
Më thuaj, ku të fshihem?!
Çdo ditë humbas shpresat,
Kam shumë dhimbje,
Unë jam jashtë mendjes,
Më telefononi në të tjerë.
Ata e dinin që pranvera ime ishte dimër,
I hutuar çfarë bëra,
Unë heshta, atë e di guri,
Më vunë në mur.
Përktheu në shqip: MEHMET RREMA
Cometarii