POEZI NGA TERANE TURAN RAHIMLI
AZERBAJXHAN
TI MË MË SIELL NË DET
Sërish mes nesh fryjnë erëra të ftohta,
Më solle sërish në det.
Fjalët na presin gjuhën,
Deti nuk na jep një shans më.
Fjalët tona rriten në rërë,
Deti po errësohet, ne ecim.
Deti na dëgjon dhe na flet.
Shpirtrat ia shitëm sërish detit.
Më ranë thinjat e bardhë në këmbë,
Deti lutem për ju.
Era fryn dhe dridhet në veshët e mi
Gjyshja mburrej: “Mos u fut shumë thellë”.
Unë mendoj se ju jeni si deti
Lëkura është një rrezik, unë gërvisht bregun.
Sa më thellë zhytem.
Unë e vlerësoj kur të gjej përsëri.
NËNAVE
Tek rruga ku i kishin tërhequr sytë
Mëmësia humbi.
Në portin ku mbërriti fëmija
Lëshon spirancën krenari e mëmësisë
Zemra e sajë është gjithmonë e trazuar,
Feniksi po digjet në një zjarr i vetëm.
Më shpinë mban foshnjën
Duke e menduar veten sa një mal.
Shpatullën e sajë mbajnë çdo ngarkesë,
Një mundësi në betejën e jetës.
Mbroni fëmijën sajë
Divani mund të zëjrë dhe një mi
Sepse ai është një fëmijë në sytë e sajë
Dridhet nga inati.
Kur një uju i del në rrugë
Bëhet luan dhe gjëmon.
Mbron nga të ftohtit, bora,
Nuk lodhet gjatë gjithë jetës.
Që fëmija të shohim dritën
Nënat nuk e shohin fytyrën e diellit.
@Terane Turan Rahimli
Përkthimi në shqip: Mehmet Rrema
Cometarii